زنان با مردان مساوی نیستن؛ چرا که آنان زودتر از مردان مکلف می شوند، شاید از خود بپرسید که چه ربطی دارد؟
تا به حال از خود پرسیده اید که چرا دختران زودتر از پسران بالغ می شوند؟

ما این سئوال را از آیت الله جوادی آملی پرسیدیم و ایشان در این باره فرمودند:
«توفیق زن بیش از مرد است و اگر انسان تنزل کند، حداقل باید بگوید زن همانند مرد است زیرا ‏تقریبا شش سال قبل از اینکه مرد مکلف شود، زن را ذات اقدس اله به حضور پذیرفته است.
زن ‏همین که از نه سالگى گذشت و وارد دهمین سال زندگى‎ ‎شد، خدا او را به حضور مى‏ پذیرد و با او ‏سخن مى‏ گوید، روزه را بر او واجب مى‏کند و مناجات‌هاى او را به عنوان دستور مستحب شرعى ‏گوش مى‏دهد. وقتى که هنوز مرد به عنوان یک نوجوان مشغول بازى است، زن مشغول راز و نیاز ‏و نماز است.
6 سال زمینه‏ سازى کردن و از دوران نوجوانى او را به حضور پذیرفتن، نماز را که ‏عمود دین است بر او واجب کردن، روزه را که سپر دین است و حج را که وفد الى‏الله است و ‏مهمانان در آن سفر به ضیافتگاه خداوند مى‏روند بر زن واجب کردن، اینها همه نشانه آن است که ‏زن براى دریافت فضائل، شایسته‏تر از مرد است و اگر این منطق درست تبیین و اجرا شود، نتیجتا ‏معلوم خواهد شد که زن بالاتر از مرد و لااقل همتاى مرد است.

‏زن گرچه ممکن است در طى دوران عادت از برخى از عبادات محروم باشد اما تمامى آنها ‏جبران‏پذیر است زیرا قضاى روزه‏ها را به جا مى‏آورد و براى نماز اگر وضو بگیرد و در مصلاى خود رو به ‏قبله بنشیند و به مقدار نماز ذکر بگوید، ثواب نماز را مى‏برد؛ همان‌گونه که اگر مسافرى پس از ‏خواندن دو رکعت واجب، سى یا چهل بار تسبیحات اربعه را تکرار کند، جبران آن دو رکعت ساقط ‏شده را خواهد کرد. پس این‌گونه از فضائل جبران‏پذیر است.‏
عمده آن است که مرد وقتى پانزده سالگى را تمام کرد و وارد شانزدهمین سال زندگى شد، ‏شایستگى خطاب الهى را کسب مى‏کند و قبل از آن چنین لیاقتى ندارد زیرا بلوغ زمینه تشرف به ‏مقام عبودیت است.
درباره یکى از علماى شیعه به نام ابن طاووس ـ رضوان‌الله علیه ـ نقل شده است که روز بلوغش ‏را جشن گرفت. او وقتى از پانزده سالگى وارد شانزدهمین سال زندگى شد، دوستان و آشنایان خود ‏را به شکرانه اینکه عمر داشت و سن او به حدى رسید که خداى سبحان با او سخن گفت، جشن گرفت.
انسان‎ ‎تا قبل از بلوغ، مورد خطاب تکلیفى خدا نیست و به ‏هنگام بلوغ لیاقت مى‏یابد که مورد خطاب خداى سبحان واقع شود. اما اینکه آیا این جشن در اسلام ‏مشروعیت دارد و جزو سنن هست یا نه، مساله‏اى جداگانه است. کسى به قصد ورود سنت، اقدام ‏به برگزارى این مراسم نمى‏کند بلکه این جشن را به شکرانه یک نعمت برگزار مى‌کند. شاید ‏مرحوم سید ابن طاووس زیر پوشش اطلاقات اولیه که هر نعمتى به شما رسیده است حق‏شناس و ‏شاکر باشید، چنین عملى را انجام داده است.‎ ‎بر این اساس، بلوغ یک شرافت است. آنان که اهل سلوکند مى‏گویند ما مشرف شدیم نه مکلف، چون زحمت و مشقتى در کار نیست بلکه شرف در کار است؛ لذا در مناجات‌الذاکرین امام ‏سجاد ـ صلوات الله و سلامه علیه ـ مى‏خوانیم «یا من ذکره شرف، اى خدایى که نام تو مایه ‏شرافت است».

اگر کسى به جایى برسد که ذکر خدا گوید و در سایه این ذکر به یاد خدا و خدا هم به یاد او ‏باشد، شرافتى نصیب او شده است و زن 6 سال قبل از مرد به این شرافت مى‌رسد.
چنانچه به این نکته دقت شود، قبل از اینکه مرد به راه بیفتد و در صراط مستقیم گام بردارد، زن ‏بخش زیادى از این راه را طى کرده است. بنابراین هم محرومیت‏هایى که زن در دوران عادت دارد ‏قابل جبران است و هم 6 سال قبل از مرد، از همه مزایایى که مرد محروم است، برخوردار ‏مى‏شود.
در پایان عمر نیز براى زنان غیر سادات پس از سن پنجاه سالگى سخن از ایام محرومیت نیست و در این مدت محرومیت نیز اولا ایام عادت محدود و چند روز بیشتر نیست، ثانیا آنان که باردارند و ‏توفیق حمل امانت را دارند نیز محرومیت از عبادت شاملشان نمى‏شود چون غالبا عادت با حمل ‏جمع نمى‏شود، ثالثا مدت 6 سالى که زن قبل از بلوغ مرد، بالغه مى‏شود، همه نقص‏ها را ‏ترمیم مى‏کند؛ بنابراین اگر نقصانى در ایمان باشد و علت آن هم نقص در عبادت باشد، نه تنها قابل ‏جبران است، بلکه اگر زن به این فکر بیفتد که دوران 6 ساله را مغتنم بشمارد، عظمتى فزونتر نیز ‏خواهد یافت.‏
از آنچه گفته شد روشن مى‏شود سر بیان حضرت امیر ـ سلام‏الله علیه ـ در نهج‌البلاغه که در ‏وصف زن خطاب به امام مجتبى علیه‌السلام مى‏فرماید «‎فاِنّ المرأه ریحانه و لیست بقهرمانه» یعنی زن ریحان است، باید او را زودتر از مرد تحت تربیت و تکلیف قرار داد، در غیر این ‏صورت ضایع مى‏شود.

روایتى دیگر نیز از حضرت صادق ـ سلام‏الله علیه ـ نقل شده است که ‏مى ‏فرماید «‎من اتّخذ امرأه فلیکرمها فانّما امرأه أحدکم لعبه فمن اتّخذها فلا یضیّعها» ‎مراد از لعب در روایت، بازیچه و اسباب‏بازى نیست بلکه یعنى زن ریحانه است، این ریحانه را ‏ضایع نکنید.
اسلام به اولیاى مدرسه و منزل دستور مى‏دهد که به دخترها بیش از پسرها رسیدگى ‏کنید. اگر تکلیف بر دختر 6 سال قبل از پسر شروع مى‏شود، اولیاى منزل و مدرسه مسئولیتشان نسبت به دخترها بیش از پسرهاست‎.

روى این تحلیل معلوم مى‏شود زن براى نماز و راز و نیاز، زودتر از مرد آمادگى پیدا مى‏کند و اگر‎ ‎احیانا راه‌هاى عاطفى زمینه‏هاى انحراف را پیش روى زن قرار دهد، تکالیف عبادى آن راه‌ها را تعدیل ‏مى‏کند تا مبادا به انحراف برود.»
با تمام آن چه نوشته شد، آیا اندیشه بهائیان درست است که زن و مرد را در یک سن و سال ملکف می دانند و در همه زمینه ها آنان را مساوی می خوانند؟ (البته اشتباه نشود، آنان فقط حرف زده اند و در هیچ مقطعی این گفتار خود را به کار نبسته اند، مثلا چند تن از اعضای بیت العدل زنان هستند و چند تن مردان، در ارث سهم دختر نسبت به پسر چقدر است و … آیا در همه این موارد حق زن و مرد مساوی است یا این تنها یک شعار تبلیغاتی برای به انحراف کشاندن است؛ قضاوت با شما)
آیا…
آیا…