راستى چه قدر عجیب است و چه لطف و کرامتى است، کسى که همه عمر را به کفر و روگردانى از حق گذرانده و لحظهاى یاد خدا نبوده و عملى برابر با خواسته الهى از او سر نزده، به محض برخورد با هدایت و قبول ایمان، تمام گذشته او به احترام این ارتباط آمرزیده شده و مورد عنایت حق قرار مىگیرد. به طورى که اگر در حال ایمان آوردن بمیرد اهل بهشت است؟! آه راستى چگوه به چنین خدایى نباید امید بست؟
در آثار اسلامى آمده است:
حضرت ابراهیم علیه السلام آتش پرستى را به مهمانى دعوت کرد. هنگام خوردن غذا به او فرمود: اگر مسلمان شوى در غذا مهمان من خواهى بود. آن مردِ گبر از جا برخاست و از خانه ابراهیم بیرون رفت. خطاب رسید: ابراهیم! غذایش ندادى مگر به شرط تغییر مذهبش امّا من هفتاد سال است او را با کفرش روزى مىدهم. ابراهیم به دنبال او رفت و وى را به خانه آورد و برایش سفره طعام حاضر کرد، گبر به ابراهیم گفت: چرا از شرط خود پیشمان شدى؟ ابراهیم داستان حضرت حق را براى او گفت. آتشپرست فریاد برآورد: اینگونه خداوند مهربان با من معامله مىکند؟ ابراهیم! اسلام را به من تعلیم کن، سپس قبل از خوردن غذا به خاطر آن لطف و عنایت حق مسلمان شد .