1- زنا

 در روایات آمده است، که هر گناهى که در قرآن به آن وعده عذاب داده شده «کبیره» است، و چون در کتاب خدا به گناه زنا صریحاً وعده عذاب داده شده، در کبیره بودن آن هیچ تردیدى نیست.

درباره این عمل خطرناک در قرآن مى‏خوانیم: 

«وَ الَّذِینَ لا یَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ وَ لا یَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ وَ لا یَزْنُونَ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ یَلْقَ أَثاماً* یُضاعَفْ لَهُ الْعَذابُ یَوْمَ الْقِیامَةِ وَ یَخْلُدْ فِیهِ مُهاناً» «2».

«و آنان که معبود دیگرى را با خدا نمى‏پرستند، و کسى را که خدا خونش را حرام کرده است، جز به حق نمى‏کشند، و زنا نمى‏کنند؛ و کسى که این اعمال را مرتکب شود به کیفر سختى برسد.* روز قیامت عذابش دو چندان شود، و در آن با خوارى و سرشکستگى جاودانه ماند».

در تفسیر «منهج الصادقین» و برخى از تفاسیر دیگر آمده است که: «اثاماً» در آیه شریفه، نام محلى در جهنم است که زناکاران را در آن کیفر مى‏دهند و گفته‏اند:

چیزى است مانند چرک و خون که از بدن دوزخیان جارى شود. اما «اثم» و «اثام» در اصل به معناى اعمالى است که انسان را از رسیدن به ثواب دور مى‏نماید و در اینجا منظور جزاى گناه است‏ «3».

آثار زنا در روایات‏

1- در روایتى امام باقر علیه السلام براى زنا شش اثر ذکر کرده‏اند: سه در دنیا و سه در آخرت، اما آثار دنیایى: از بین رفتن آبرو، کم شدن رزق، نزدیک کردن مرگ. اما آثار آخرتى: غضب حق، سختى در حساب، دخول در جهنم و خلود در آن‏ «4».

2- و نیز فرمود:

«کسى که با زن مسلمان، یا یهودى یا نصرانى یا مجوسى، آزاد یا کنیز زنا کند و توبه نکرده، با اصرار بر این عمل از دنیا برود، خداى متعال در قبرش سیصد در از عذاب باز مى‏کند که از هر در مارها و عقرب‏ها و افعى‏هایى از آتش بیرون مى‏آید و تا روز قیامت مى‏سوزد» «5».

3- از قول امیر مؤمنان علیه السلام نیز نقل شده است که فرمود:

«در قیامت به دستور خدا بوى متعفنى وزیده مى‏شود که تمام اهل محشر ناراحت مى‏شوند، در حدى که تنفس بر آنها سخت مى‏گردد، منادى ندا مى‏دهد: مى‏دانید این بوى متعفن از چیست؟ مى‏گویند: نه، ولى سخت ناراحتیم؛ مى‏گوید: این بوى زناکاران است که بدون توبه از دنیا رفته‏اند، پس آنها را لعنت کنید که خدا لعنتشان کرده است، نمى‏ماند در محشر کسى، مگر اینکه آنان را نفرین کرده و از خدا مى‏خواهند زناکاران را لعنت کند» «6».

4- رسول خدا صلى الله علیه و آله خطاب به امیر مؤمنان علیه السلام فرمود:

«اى على! زنا شش پیامد دارد: سه در دنیا و سه در آخرت. پیامدهاى دنیایش این است که: 1- آبرو را مى‏برد. 2- مرگ را شتاب مى‏بخشد. 3- روزى را قطع مى‏کند. و پیامدهاى آن در آخرت عبارت است از: 1- سختى در حساب‏رسى 2- خشم خداى رحمان 3- جاودانگى در آتش» «7».

5- قال الصادق علیه السلام:

الذُّنُوبُ الَّتِى تَحْبِسُ الرِّزْقَ الزِّنا «8».

«از گناهانى که جلوى روزى را مى‏گیرد زناست».

6- قال على علیه السلام:

الزِّنا یُورِثُ الْفَقْرَ «9».

«زنا فقر را به بار مى‏آورد».

7- قال الصادق علیه السلام:

مَنْ وَطِى‏ءَ فُرُشَ امْرِءٍ مُسْلِمٍ وُطِى‏ءَ فِراشُهُ، کَما تَدِینُ تُدانُ‏ «10».

«کسى که به همسر مرد مسلمانى خیانت کند به همسرش خیانت کنند، به هر دستى بدهى از همان دست پس مى‏گیرى».

2- لواط

همجنس‏گرایى (لواط و مساحقه) از گناهان بزرگ است و در اسلام براى هر دو حد شرعى قرار داده شده است. حد همجنس‏گرایى در مردان، خواه فاعل باشد یا مفعول رجم (سنگسار) است، البته اثبات این گناه باید از راه‏هاى معتبر و قاطعى که در فقه اسلامى و روایات معصومان علیهم السلام ذکر شده است صورت پذیرد. اما حدّ همجنس گرایى در زنان که در فقه اسلامى و روایات از آن به‏ «مساحقه» یاد شده است، پس از اثبات، صد تازیانه است.

روایاتى که در مذمت و زشتى همجنس‏گرایى از پیشوایان اسلام نقل شده آنقدر زیاد و تکان‏دهنده است که با مطالعه آن هر کس احساس مى‏کند گناهى در قباحت و زشتى، به پاى آن نمى‏رسد. به یک روایت توجه کنید:

قال رسول اللَّه صلى الله علیه و آله:

لما عَمِلَ قَوْم لُوْطٍ ما عَمِلُوا بَکَتِ الْأرْضُ الى‏ رَبِّها حتى‏ بَلَغَتْ دُمُوعُها الىَ السَّماءِ وَبَکَتِ السَّماءُ حتى‏ بَلَغَتْ دُمُوعُهَا الْعَرْشَ، فَاوحَى اللَّهُ الىَ السَّماءِ أَنْ احْصِبیْهِمْ واوْحِى‏ الَى الْارْضِ انْ اخْسِفىِ بِهِمْ‏ «11».

«هنگامى که قوم لوط آن اعمال ننگین را انجام دادند، زمین آنچنان گریست که اشک‏هایش به آسمان رسید و آسمان آنچنان گریست که اشک‏هایش به عرش رسید، در این هنگام خداى متعال به آسمان وحى کرد که آنها را سنگباران کن و به زمین وحى کرد که آنها را فرو بر» «12».

از قرآن مجید و روایت حضرت صادق علیه السلام و امام هشتم علیه السلام کبیره بودن آن استفاده مى‏شود؛ بلکه از آثار اسلامى برمى‏آید که عقوبت لواط از زنا سخت‏تر است.

چند روایت‏

1- امام صادق علیه السلام مى‏فرماید:

«بدى گناه لواط از زنا بیشتر است، خداوند قومى را به خاطر این عمل، هلاک کرد؛ ولى کسى را به زنا هلاک ننمود» «13».

2- پیامبر بزرگ مى‏فرماید:

«لواطکار، درحال جنابت وارد محشر مى‏شود، و آب دنیا او را پاک نمى‏کند، خدا بر او خشمگین و لعنتش کرده و دوزخ برایش آماده است و بد جایگاهى است» «14».

3- و نیز پیامبر عزیز اسلام فرمود:

«هرگاه کسى مرتکب لواط شود، عرش خدا به لزره افتد، و خداوند او را لعنت کرده، بر او غضب نماید، و جهنم برایش آماده است، و شخصى که تن به این عمل داده و خودفروشى کرده، در کنار جهنم نگاهش مى‏دارند تا حساب خلایق‏ تمام شود، آنگاه او را در عذاب انداخته و در طبقات دوزخ براى همیشه معذّب خواهد بود» «15».

4- امام ششم علیه السلام فرمود:

«حلال داننده لواط یا مقرّ بر او نمى‏میرد مگر آن که به وقت مرگ، سنگى از همان سنگ‏هایى که بر قوم لوط، به عنوان عذاب، بارید بر او بخورد، مرگ وى با همان سنگ است و براى اینکه رسوا نشود، خدا آن سنگ را پنهان مى‏دارد» «16».

5- حضرت رضا علیه السلام فرمود:

«بترس و زنا و لواط را ترک کن، لواط بدتر از زناست، این دو گناه موجب هفتاد و دو گونه درد در دنیا و آخرت است» «17».

3 مساحقه‏ «17»

زنى به حضرت صادق علیه السلام عرض کرد، زنانى که با یک دیگر مساحقه مى‏کنند حدّشان چیست؟ امام فرمود: حدّ زنا، به راستى چون قیامت شود آنان را مى‏آورند، و لباس‏هایى از آتش بریده شده بر آنها مى‏پوشانند، و مقنعه‏هاى آتشین به سرشان مى‏بندند، و زیرجامه‏هاى آتشین به بدنشان قرار مى‏دهند و عمودهاى آتش در جوفشان فرو کرده، و آنان را به جهنم مى‏اندازند. اولین‏ ملتى که مساحقه در آنان رواج یافت، قوم لوط بود، که مردان به مردان سرگرم شدند و زنان بى‏شوهر به یکدیگر اکتفا کردند، و به وقت نزول عذاب مرد و زن یک جا هلاک شدند «18».

امام صادق علیه السلام در جواب زنى درباره زنان مساحقه‏گر فرمود:

«در جهنم‏اند، چون قیامت شود چادرهایى از آتش بر آنان پوشیده شود، و عمودهاى آتشین در باطن و عورتشان داخل کنند، و آنها را در جهنم اندازند.

عرض کرد: در قرآن از این مسئله یاد شده؟ فرمود: آرى، عرض کرد: کجا؟

فرمود اصحاب الرس» «19».

4 قیادت‏

قیادت، رساندن مرد و زن به یکدیگر براى زنا، یا مرد و مرد براى لواط است و در حرام بودن آن و به گفته بعضى کبیره بودنش شکى نیست.

دو روایت‏

پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله فرمود:

«هر کس براى زنا بین مرد و زنى واسطه شود، خداوند بهشت را بر او حرام کرده و جایش در دوزخ است، که دوزخ بدجایى است، و دائم مورد خشم خداست تا بمیرد» «20».

امام ششم علیه السلام مى‏فرماید:

«در قیامت خداوند با سه کس سخن نمى‏گوید، و به آنان نظر رحمت نمى‏کند، و ایشان را پاکیزه نمى‏نماید، و براى آنان عذاب دردناکى است: پیر زناکار، دیّوث، زن شوهردارى که زنا دهد» «21».

5 قذف‏ «22»

قذف از بدترین گناهان، و قاذف فردى فاسق و پلید و تبهکار است؛ زیرا کسى که در یک جامعه، یا یک محل و منطقه به یک مرد و زن نسبت زنا یا لواط بدهد، و بدون سبب آبروى یک مسلمان را در بین مردم ببرد، انسان نیست.

ریختن آبروى مردم با زبان قابل مقایسه با شکم پاره‏کردن و زخم زدن با اسلحه نیست! مردم در حریم حرمت آبرو، داراى یک زندگى آرام و با امنیت‏اند، کسى که حافظ زبان خود نیست و با آبروى مردم بازى مى‏کند، از حیوان درنده بدتر است، و اینکه در بسیارى از روایات آمده، عده کثیرى از مردم در قیامت به خاطر زبان معذب به بدترین عذابند جداً یک مسئله حقّى است!

رسول اکرم و امام صادق و موسى بن جعفر و حضرت رضا و امام جواد علیهم السلام قذف را از گناهان کبیره دانسته و قرآن مجید به این گناه وعده عذاب حتمى داده است، آنجا که مى‏فرماید:

«إِنَّ الَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ الْمُؤْمِناتِ لُعِنُوا فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِیمٌ* یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَیْدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ» «23».

«بى‏تردید کسانى که زنان عفیفه پاکدامن باایمان را [که از شدت ایمان از بى‏عفتى و گناه بى‏خبرند] متهم به زنا کنند، در دنیا و آخرت لعنت مى‏شوند، و براى آنان عذابى برزگ است.* [در] روزى که زبان‏ها و دست‏ها و پاهایشان بر ضد آنان به گناهانى که همواره انجام مى‏دادند، شهادت دهند».

نظر دیگران‏

یکى از دانشمندان اسلامى در یکى از مقالاتش مى‏نویسد:

«منظور از تشریع حدّ قذف، و فاسق شمردن قاذف، و اینکه پس از ارتکاب این عمل خائنانه که بازى با آبروى مردم است نباید به هیچ وجه گواهى او را قبول کرد، حفظ عفت و عزت جامعه اسلامى و پرورش روح غیرت و بزرگوارى در افراد مسلمان است؛ زیرا در اجتماعى که چنین دشنام‏هاى زننده و تهمت‏هاى گزنده شایع و رایج و بدون کیفر بماند، روح عزت و غیرت خواهد مرد، و پرده عِرْض و آبرو دریده خواهد شد، و محتاج به توضیح نیست که چون قومى در چنین ورطه انحطاط سقوط کرد هیچگاه قادر بر حفظ کیان ملى و استقلال قومى و دفاع از وطن نخواهد بود».

و دیگرى مى‏گوید:

«براى جلوگیرى از تهمت‏هاى ناروا و شیوع افترا، اسلام کسى که زنان پاکدامن را متهم سازد و نتواند چهار شاهد بیاورد را با حکم خوردن هشتاد تازیانه، محروم شدن از اطمینان مردم مسلمان به او، و عدم قبول شهادت او کیفر مى‏دهد، و این براى این است که بازار تهمت و شایعه و دروغ گرم نشود و اضطراب و ناراحتى در میان مردم و خانه‏ها شایع نگردد و به جاى اطمینان و اعتماد، شک و ترس در اجتماع رونق نیابد».

نباید فراموش شود که قذف به طور مطلق حرام و از گناهان کبیره است، خواه قذف کننده راستگو باشد، خواه دروغگو؛ یعنى اگر با چشم خود زنا و لواط را ببیند حق گفتن ندارد مگر چهار شاهد عادل بیاورد، بنابراین بر فرض دیدن وقوع زنا یا لواط حق گفتن ندارد و اگر بگوید قذف کرده و به قول قرآن ملعون و مستحق کیفر دنیایى و عذاب آخرتى است!!

امام پنجم علیه السلام مى‏فرماید:

«کسى که به زن پاک‏دامنى نسبت زنا بدهد، خداى متعال کردار نیکش را نابود مى‏کند و در قیامت هفتاد هزار ملک مأمور مى‏شوند او را از پس و پیش تازیانه بزنند، آنگاه او را به آتش دوزخ دراندازند» «24».

6 شراب خوارى‏ «25»

مضرات انسانى، اقتصادى، اجتماعى، اخلاقى، مادى و معنوى مسکرات احتیاج به توضیح ندارد.

کدام انسان در کره زمین، ضربه‏ها و خطرات هولناک مسکرات را انکار مى‏کند؟ آیا مشروب خوار واقعاً نمى‏داند پس از مستى و تعطیل عقل و تخدیر اعصاب، منشأ چه جنایاتى است؟!

نکته‏اى از المیزان‏

صاحب «تفسیر المیزان»، رضوان اللَّه علیه مى‏فرماید:

«رجس و شیطانى بودن شراب و سایر محرّمات در آیه قرآن، از این جهت است که این کارها، آدمى را به ارتکاب عملیات زشتى که مخصوص شیطان است مى‏کشانند، و شیطان هم جز این کارى ندارد که وسوسه‏هاى خود را در دل‏ها راه دهد و دل‏ها را گمراه کند، چنانچه در آیه 91 سوره مائده مى‏فرماید:

«مسلماً شیطان مى‏خواهد با شراب و قمار، میان شما دشمنى و کینه [سخت‏] اندازد، و از یاد خدا و نماز بازتان دارد؛ آیا شما [از این امور با همه زیان‏ها وخطراتى که دارد] خوددارى خواهید کرد» «26».

و این که در این آیه دشمنى و خشم را تنها از آثار شراب و قمار دانسته از این جهت است که: این اثر در آن دو ظاهرتر است، چه معلوم است که نوشیدن شراب باعث تحریک سلسله اعصاب شده و عقل را تخدیر و عواطف عصبى را به هیجان مى‏آورد، به طورى که این هیجان اعصاب، اگر در راه خشم و غضب به کار رود معلوم است چه ثمرات تلخى به بار مى‏آورد».

مفاسد شراب خوارى‏

شراب زمینه بزرگترین جنایت، حتى جنایتى که درندگان هم مرتکب آن‏ نمى‏شوند را براى آدم مست فراهم مى‏کند، و اگر در مسیر شهوت و بهیمیّت قرار گیرد معلوم است که به رسوایى کشیده مى‏شود، هر فسق و فجورى را، چه درباره مال و عرض خود، و چه درباره دیگران باشد در نظرش زینت داده و او را به هتک جمیع مقدسات دینى و اجتماعى وا مى‏دارد.

دزدى، خیانت، دریدن پرده محارم خود، فاش کردن اسرار، ورود به خطرناک‏ترین ورطه‏هاى هلاکت و امثال آن را در نظرش ناچیز جلوه مى‏دهد.

چنان که آمار ممالک به ظاهر متمدن، که نوشیدن هر نوع مشروب در میانشان رواج دارد نشان مى‏دهد که بزرگترین ارقام جنایت، حوادث ناگوار، فسق، فجور و اعمال ننگین و شرم‏آور محصول نوشیدن شراب است!!

روایاتى در باب شراب خوارى‏

کافى است براى درک عظمت این گناه، که در کبیره بودنش شکى نیست، به روایاتى که از طریق پیامبر و اهل بیت علیهم السلام عذاب سخت مشروب خوار را در قیامت بازگو کرده‏اند دقت کنید:

1- عذاب شراب خوار در قیامت‏

حضرت صادق علیه السلام فرمود:

«فرداى قیامت شراب خوار وارد محشر مى‏شود، در حالى که رویش سیاه و دهانش کج، و زبانش بیرون آمده و فریاد تشنگى‏اش بلند است و به او از چاهى که در آن چرک زناکاران ریخته شده مى‏آشامانند» «27».

و نیز فرمود:

«به خدا قسم کسى که نماز را سبک بشمارد، و مست کننده‏اى بیاشامد به شفاعت من نمى‏رسد».

2- لعنت شدگان‏

همچنین از آن حضرت نقل شده است که فرمود:

«در مسئله شراب، خداوند ده نفر را لعنت کرده: کارنده درخت، نگهبان باغ انگور جهت شراب، فشار دهنده انگور، نوش کننده، ریزنده در جام، حمل کننده، تحویل گیرنده، خریدار، فروشنده و دریافت کننده پول» «28».

امام صادق علیه السلام مى‏فرماید:

«شراب خوار با بت‏پرست مساوى است و در قیامت کافر محشور مى‏شود، شراب ریشه هر گناهى است» «29».

عقوبت شراب خوارى‏

امام صادق علیه السلام فرمود:

«کسى که یک جرعه شراب بخورد خدا و پیامبران و مؤمنان او را لعنت مى‏کنند، اگر به مقدارى بخورد که مست شود، روح ایمان از او دور و به جایش روح پلید شیطانى جایگزین مى‏گردد، پس نماز را ترک مى‏کند و ملائکه او را سرزنش مى‏کنند و خداوند به او خطاب مى‏کند: اى بنده! کافر شدى، بدا به حال تو، سپس امام فرمود: بدا به حالش، بدا به حالش، به خدا سوگند! یک سرزنش الهى از هزار سال عذاب سخت‏تر است. لعنت کرده خدا هستند، هر جا بروند از پناه خدا بیرونند و هلاک مى‏شوند، پس فرمود: ملعون است کسى که امر الهى را ترک مى‏کند، اگر به صحرا رود صحرا هلاکش مى‏کند، اگر به دریا رود، دریا غرقش مى‏کند، پس او مغضوب به خشم خداوند بزرگ است» «30».

7 سرقت‏

فضل بن شاذان که از بزرگان اصحاب ائمه و از دانشمندان مشهور شیعه است، نقل مى‏کند که حضرت رضا علیه السلام سرقت را از گناهان کبیره شمرده است‏ «31».

و در روایت اعمش آمده که حضرت صادق علیه السلام از قول نبى اکرم صلى الله علیه و آله نقل کرده است: زنا نمى‏کند کسى که به خدا و روز جزا ایمان داشته باشد و هم چنین دزدى نمى‏کند شخص دزد، در حالى که ایمان داشته باشد «32».

آرى! بنابراین روایت، زناکار و سارق، از ایمان به خدا و روز قیامت بهره‏اى ندارند.

روایات و حرام‏خوارى‏

مسئله عذاب خوردن مال دزدى را باید در باب حرام خوارى جستجو کرد، اتفاقاً در این زمینه روایاتى وارد شده که انسان از خواندن آنها بر خود مى‏لرزد!!

1- رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله مى‏فرماید:

«خداوند را در بیت المقدس ملکى است که هر شب ندا مى‏کند: هر کس حرام بخورد از او واجب و مستحبى پذیرفته نیست» «33».

2- و نیز فرمود:

«کسى که جامه‏اى را به ده درهم بخرد و در آن ده درهم، درهمى از حرام باشد، مادامى که بر تن اوست، نمازش قبول نیست» «34».

3- و نیز فرمود:

«هر کس از به دست آوردن مال از هر کجا و هر راهى پروا نداشته باشد، خداوند از درافکندن او در جهنم از هر راهى باشد پروا ندارد» «35».

4- همچنین فرمود:

«هر گوشتى که بر بدن انسان از حرام بروید، آتش به آن سزاوارتر است» «36».

5- و نیز حضرت فرمود:

«کسى که از راه گناه مال به دست آورد و با آن کمک به خویشاوند کند، یا صدقه داده و انفاق کند، خداوند همه را جمع کرده و با او به آتش جهنم‏ افکند» «37».

6- امام باقر علیه السلام مى‏گوید:

«پیامبر فرمود: ترسناک‏ترین برنامه‏اى که بعد از خود بر امتم مى‏ترسم سه چیز است: به دست آوردن مال از راه حرام، شهوت‏رانى و ربا» «38».

7- امام باقر علیه السلام فرمود:

«کسى که غیر از حلال مالى کسب کند، سپس حج برود وقتى تلبیه مى‏گوید خطاب مى‏رسد: لالَبَّیْکَ وَلا سَعْدَیْکَ، اما اگر از حلال باشد خداوند به او خوش آمد مى‏گوید» «39».

8- امام پنجم مى‏فرماید:

«آثار مال حرام در نسل انسان آشکار مى‏گردد» «40».

در روایاتى که آمده است:

«هیچ عبادتى از حرام‏خور قبول نمى‏شود، باز دقت کنید، آنگاه به روایاتى که عذاب بى‏نماز، روزه خوار، بى‏حج، و... مراجعه کنید ببینید وقتى عبادات حرام‏خور قبول نشود، مثل کسى است که اصلًا عبادت نکرده، و چنین کسى در قیامت به چه عذاب‏هایى دچار خواهد شد!!».