ین وجود مبارک و منبع فیض و محلّ رحمت، فرزند خان قشقایى بود.

در ایام جوانى به دنبال اسب‏سوارى و کشاورزى و تربیت حشم و غنم پرداخت و به دنبال جمعى رفیق از طایفه خود، روزگار به خوشى مى‏ گذارند.

در همان ایام به تارزنى شوق وافر پیدا کرد و پس از مدتى هنر تارزدن بیاموخت و در جمع دوستان به تارزنى اشتغال مى ‏ورزید.

شنیده بود در اصفهان در این زمینه استاد بسیار ماهرى هست، براى فروش اجناس ایلاتى و اصلاح تارش که خراب شده بود و تکمیل تحصیل موسیقى به اصفهان روى آورد.

در بازار اصفهان گذرش به مدرسه صدر افتاد، از حال و هواى آن‏جا خوشش آمد، صبح و عصر براى تفنّن به آنجا مى‏ رفت.

روزى به وقت رفتن به مدرسه صدر از کنار مغازه‏ اى در جنب مدرسه مى‏ گذرد، ژنده‏ پوش درویشى که صاحب نفس بود او را صدا مى ‏زند، فرزند خان وارد مغازه مى ‏گردد، ژنده ‏پوش از وطن و حرفت و نسب او جویا مى ‏شود. جهانگیر، شرح حال خود و علاقه ‏اش را به تکمیل تحصیل موسیقى و به خصوص تار با او در میان مى ‏گذارد، چون گفتارش به پایان مى ‏رسد، درویش در او خیره مى ‏شود و مى ‏گوید:

گرفتم در این فن، فارابى وقت شدى، ولى بدان که مطربى بیش، از کار در نخواهى آمد!

جهانگیر خان فریاد زد: مرا از خواب غفلت بیدار کردى، هان بگو اکنون چه باید کرد که خیر دنیا و آخرت من در آن باشد؟ درویش الهى در پاسخش چنین گفت:

این گونه استنباط کرده ‏ام که تو را فضاى این مدرسه پسند افتاده، در همین جا حجره گرفته به تحصیل علوم الهى مشغول باش!

جهانگیر خان مى ‏گوید: از همت نَفَس آن ژنده پوش و یمن راهنماییش بدین مقام رسیدم.

جهانگیر خان در تحصیل علوم الهى به مقامات ارجمندى رسید، شاگردان زیادى از محضر پر فیضش به درجات عالى فقهى و اخلاقى و عملى رسیدند.

یکى از شاگردان او مرحوم آیت اللّه العظمى حاج آقا حسین بروجردى طباطبایى است‏ که پس از مرحوم آیت اللّه حایرى به تقویت حوزه پر برکت قم برخاست و از تأثیر نفس گرم او حوزه هفتصد نفرى قم داراى ده هزار محصّل در رشته‏ هاى گوناگون علوم اسلامى شد.

حوزه قم پس از آن، صداى اسلام را به گوش جهانیان رساند و چشم‏هاى اهل دل را از اطراف و اکناف جهان بدین ناحیه دوخت.

در این حوزه دانشمندان بزرگى در علوم فقه، اصول، ادب، کلام، تفسیر، تاریخ، خطابه و نویسندگى تربیت شدند.

مرحوم فسایى درباره جهانگیرخان مى ‏گوید:

با این که در مراتب علمیه سرآمد ارباب عمائم است، از لباس بزرگان ایلات از سر تا پا بیرون نرفت، او مانند افراد ایل کلاه و زلف دارد.

حاج شیخ عیسى بن فتح اللّه شاگرد خان مى‏گوید: سرکار خان، موى بلند مى ‏داشتى و به حنا خضاب مى ‏فرمودى.

جناب خان به حاج شیخ عیسى فرموده بود: زمینى دارم به قشقایى و از مال الاجاره آن چهل تومان است به یک سال، زندگى خویش را تأمین مى ‏کنم.

استاد جلال الدین همایى که به یک واسطه، شاگرد آن مرحوم بود درباره خان مى ‏گفته:

جهانگیرخان در اثر شخصیت بارز علمى و تسلّم مقام قدس و تقوا و نزاهت اخلاقى و حسن تدبیر حکیمانه که همه در وجود او مجتمع بود، تحصیل فلسفه را که مابین علما و طلاب قدیم سخت موهون و با کفر و الحاد مقرون بود از آن بدنامى به کلّى نجات داد و آن را در سرپوش درس فقه و اخلاق، چندان رایج و مطلوب ساخت که نه فقط دانستن و خواندن آن موجب ضلالت و تهمت نبود، بلکه مایه افتخار و مباهات مى‏شد.

وى معمولًا یکى دو ساعت از آفتاب برآمده در مسجد جارچى سه درس پشت سر هم مى‏گفت که درس اولش شرح لمعه و بعد از آن شرح منظومه و سپس درس اخلاق بود و بدین ترتیب فلسفه را در حشو فقه و اخلاق به خورد طلاب مى‏داد.

جابرى گوید:

اگر شارب مسکرى یا فاعل منکرى را شبانه گرفته به مدرسه آورده براى اجراى حد، آن مرحوم مى ‏فرمود: حبسش کنند تا به هوش آید. بعد خود آن جناب نیمه شب رفته او را رها و از مدرسه بیرونش برده و با اندرز حکیمانه به راه راستش مى ‏آورد.

وحید گوید: من از جهانگیرخان با این که چندین سال در محضر درسش حاضر بودم، هیچگاه دعوى شعر و شاعرى نشنیدم و پس از رحلت وى از شاعرى و شعر وى به وسیله شیخ محمد حکیم که به وى محرم‏ترین اشخاص بود آگاه شدم که این اشعار از اوست:

از آقا محمد جعفر دهاقانى خادم مدرسه صدر در مسئله فوت خان منقول است که:

بیمارى ایشان در کبد بود، میرزا مسیح خان دکترش بود، وقتى خان بیماریش شدید شد، من رفتم دنبال دکتر میرزا مسیح خان، گفت: شما چه نسبتى با خان دارید؟ گفتم:

خادمش هستم، دکتر گفت: من نمى‏ آیم، خان آدم کوچکى نیست، من براى عیادت مى‏ آیم. آمدم جریان را براى خان گفتم، خان فهمید گفت: برو بگو براى عیادتم بیاید، آن گاه طبیب به خدمتش آمد، خان تبسم کرد و به او گفت: هر چه تو مى ‏دانى من هم مى ‏دانم من چاق شدنى نیستم.

میرزا مسیح خان رفت، دکتر شافتر خارجى را آورد، دکتر شافتر نسخه نوشت، دواهاى نسخه را از مریضخانه انگلیسى ‏ها تهیه کردیم، ولى خان آن‏ها را نخورد!!

سه چهار ساعت از شب گذشته بود که خان گفت رختخواب را رو به قبله کنید، سپس یک لیوان آب خورد و پس از خوردن آن به ذکر حق مشغول شد و چند لحظه بعد از دام تن و دنیا خلاص شد.

تمام علما در آن شب حاضر شدند، جماعت انبوهى آمده بودند، تشییع مفصلى از او شد و آیت اللّه آقا نجفى بر او نماز گذارد و در تکیه ترک دفنش کردند رحمة اللّه علیه رحمة واسعة.

مؤلف کتاب «تاریخ حکما و عرفاى متأخر صدر المتألهین» نزدیک به پنجاه و دو نفر از شاگردان خان را نام مى ‏برد که هر یک از اعاظم مراجع تقلید و حکما و عرفا و فلاسفه الهى بوده و هر کدام منشأ آثار و برکات عظیمى در پیشبرد فرهنگ الهى و نبوت انبیا و امامت امامان علیهم السلام بودند.