«تقوا» به معناى اختیار نفس را در دست داشتن و در برابر هر گناه و فسادى خویشتندار بودن است، و البته بدون آگاهى و به اجرا گذاشتن مسائلى که در ارتباط با پاکى نفس و کمال انسان است تقوا معنى ندارد.
آنچه از معناى آیه قبل استفاده مىشود چنین است: خداوند بزرگ هر کس را از طریق معلومات فطرى و نور وحى که انبیا اعلام کننده آن هستند، عالم و شناساى تقوا ساخت، و طریق اجتناب از هر گناهى را پس از بازشناساندن گناه به او آموخت، و این انسان است که هر یک از دو راه خیر و شر را از طریق الهام شناخته و هر کدام را که بخواهد مىتواند انتخاب کند؛ ولى باید بداند که سعادت و رستگارى و فلاح و پیروزى در سایه پاکى نفس و محرومیت از بهرههاى الهى معلول آلودگى اوست