انسان با اتصال به نور نبوت و بهره گیرى از فرامین حق، مراقب و مواظب حرکات و رفتارهاى خود خواهد شد و به این واقعیت پى خواهد برد که اگر مطیع شهوت شود، در وى صفت پلیدِ بىشرمى، حرص، چاپلوسى، نفاق، خسّت، حسد، شماتت و غیر آن پدید آید، اما اگر شهوت مطیع عقل گردد، عقلى که مطیع وحى است، در انسان صفت قناعت، خویشتندارى، شرم، ظرافت، آرامى، پارسایى، کوتاهدستى، و بى طمعى پدید آید.
و اگر مطیع حالت غضب شود، در وى کبر و تهوّر، ناپاکى و لاف زدن، بزرگى فروختن، مکر و حیله و جنگجویى، خودبزرگ بینى و ظلم کردن به وجود آید، و اگر غضب را تابع عقل کند، البته عقل تابع وحى در وى صبر و بردبارى و عفو و ثبات و شجاعت و سکون و شهامت و کرم آشکار گردد.
و اگر مطیع حالت شیطانى نفس گردد، حیلهگر و مکّار، خائن و یاوهسرا و بددرون و منافق، از کار درآید، و اگر آن حالت را وصل به عقل الهى کند، در وى زیرکى و معرفت، علم و حکمت، صلاح و سداد پیدا شود. این حالاتى است که چهره مثبت و منفى اش تابع پاکى و آلودگى نفس است و پاکى و آلودگى نفس، تابع پیروى یا نافرمانى او از دستورات خداست.