هیچ باغبانی را سرزنش نمی‌کنند که چرا دور باغ خود حصار و پرچین کشیده است، چون باغ بی‌دیوار از آسیب مصون نیست و میوه و محصولی برای باغبان نمی‌ماند. هیچ‌کس هم با نام (آزادی) دیوار خانه خود را برنمی‌‌دارد و شب‌ها در حیاطش را باز نمی‌گذارد، چون خطر رخنه دزد، جدی است.

هیچ صاحب گنج و گوهری هم جواهرات خود را بدون حفاظ، در معرض دید رهگذاران نمی‌گذارد تا بدرخشد، جلوه کند و چشم و دل برباید، چون خود جواهر، ربوده می‌شود.

هرچه که قیمتی‌تر باشد، درصد مراقبت از آن بالاتر می‌رود. هر چه که نفیس‌تر باشد، بیم ربودن و غارتش بیشترو مواظبتش لازم‌تر.

اگر در شیشه عطر را باز بگذاری، عطرش می‌پرد.

اگر رشته مرواریدت را در کمد و صندوق نگذاری و در آن را نبندی گم می‌شود.

گوهر عفاف را به بهای چند نامه و نگاه و لبخند نفروشند.

زن به خاطر لطافتی که دارد، نباید در دست‌های خشن کامجویان دیو سیرت که نقاب مهربانی و عشق به چهره دارند، پژمرده شود و پس از آنکه گل عصمتش را چیدند او را دور اندازند، یا زیر پایشان له کنند.

زن به خاطر عصمتی که دارد و میراث دار پاکی مریم است، نباید بازیچه هوس و آلوده به ویروس گناه گردد.

گوهر عفاف و پاکی، کم ارزشتر از طلا و پول و محصول باغ و وسایل خانه نیست.

دزدان ایمان و غارت‌گران شرف نیز فراوانند.

اگر در مقابل پنجره ی خانه‌ات، توری نزنی، از نیش پشه‌ها و مزاحمت مگس‌ها در امان نخواهی بود.

وقتی راه پشه‌ها را می‌بندی، خود را (مصون) ساخته‌ای نه (محدود) و زندانی.

وقتی در خانه را می‌بندی، یا پشت پنجره اتاقت پرده می‌آویزی، خانه خود را از ورود بیگانه و نگاه‌های مزاحم در پناه قرار داده‌ای، نه که خود را در قید و بند و حصار افکنده باشی.

اگر برای ایمنی از خطرها و آسودگی از مزاحمان، خود را بپوشانی، نه کسی ایراد می‌گیرد، و نه اگر هم ایراد بگیرد، اعتنا می‌کنی. چرا که سخنش را بی‌منطق و ناآگاهانه می‌دانی و می‌بینی.

اینکه (دل باید پاک باشد) بهانه‌ای برای گریز جاهلانه از همین مصونیت است و آویختن به شاخه (لاقید)، و گر نه از دل پاک هم نباید جز نگاه و رفتار پاک برخیزد.

ظاهر، آینه باطن است و... (از کوزه همان برون تراود که در اوست.)

زن، به خاطر ارزش و کرامتی که دارد باید محفوظ بماند و خود را حراج نکند.

دربازار سوداگران شهوت ،سادگی و خامی است که کسی خود را در معرض دید و تماشای نگاه‌های مسموم و چشم‌های ناپاک قرار دهد و به دلبری و جلوه‌گری بپردازد و خیال کند بیمار دلان و رهزنان عفاف رابه وسوسه نمی‌اندازد و از زهر گناه‌ها و نیش پشه‌های شهوت در امان می‌ماند!

بعضی از (نگاه)‌ها، ویروس (گناه) منتشر می‌کند، و بعضی از چهره‌ها حشره مزاحمت جمع می‌کند.

خراب‌ کردن همه دیوارها و برداشتن همه پرده‌ها و بازگذاشتن همه پنجره‌ها، نشانه تیره‌اندیشی است، نه روشنفکری! علامت جاهلیت است نه تمدن!

می‌گویی نه؟ به طومار کسانی نگاه کن که پس از رسوایی و بی‌آبرویی، با دو دست پشیمانی بر سر غفلت خویش می‌زنند و بر جهالت خود لعنت می‌فرستند.

کسی که از (جماعت رسوا) نگریزد (رسوای جماعت) می‌شود!

آن که ایمان را به لقمه‌ای نان می‌فروشد.

آن که یوسف زیبایی را با چند سکه قلب عوض می‌کند.

آن که (کودک عفاف) را جلوی صدها گرگ گرسنه می‌برد و به تماشا می‌گذارد، روزی هم (پشت دیوار ندامت) اشک حسرت بر دامن پشیمانی خواهد ریخت.

از اول جامه عفاف، سفید و شفاف است، نباید گذاشت چرکابه گناه بر آن بپاشد.

از اول باید مواظب بود که این کاسه چینی نشکند و این جام بلورین ترک بر ندارد.

از اول نباید به پای بیگانه، اجازه ورود به مزرعه نجابت داد که بوته‌های نورس عصمت را لگدمال کند.

ولی ... گریه بی‌حاصل است و بی‌ثمر، وقتی که شاخه شکست و گل چیده شد!!