نوشته های بهار88 - بشنو این نی چون حکایت می کند

»» وصیت نامه داریوش کبیر به فرزندش خشایارشاه

اینک که من از دنیا می روم بیست وپنج کشور جهان جزو امپراتوری ایران است و در تمام این کشور ها احترام دارند و مردم کشور نیز در ایران دارای احترام می باشند . جانشین من خشایار شاه باید مثل من در حفظ این کشور ها بکوشد و راه نگهداری کشورها این است که در امور داخلی آنها مداخله نکند و مذهب و شعائر آنها را محترم بشمارد .

اکنون که من از دنیا می روم تو دوازده کرور خزانه سلطنتی داری و این زر یکی از ارکان قدرت تو می باشد زیرا قدرت پادشاه فقط به شمشیر نیست بلکه به ثروت نیز هست . البته به خاطر داشته باش که تو باید به این ذخیره بیفزایی نه اینکه از آن بکاهی . من نمی کویم که در مواقع ضروری از آن برداشت نکن ، زیرا قاعده این خزانه این است که هنگام ضرورت از آن برداشت کنند اما در اولین فرصت آنچه برداشتی به خزانه برگردان .

مادرت آتوسابرمن حق دارد پس پیوسته وسایل رضایت خاطرش را فراهم کن . ده سال است که من مشغول ساختن انبارهای غله در نقاط مختلف کشور هستم و من روش ساختن این انبارها را که با سنگ ساخته می شود و به شکل استوانه ای است در مصر آموختم و چون انبارها پیوسته تخلیه می شود ، حشرات در آن بوجود نمی آید و غله در این انبارها چند سال می ماند بدون اینکه فاسد شود و تو باید بعد از من به ساختن انبارهای غله ادامه دهی تا اینکه آذوقه دویا سه سال کشور در انبارها موجود باشد و هر ساله بعد از اینکه غله جدید به دست آمد از غله موجود در انبارها برای تأمین کسر خوار وبار استفاده کن و غله جدید را بعد از اینکه بوجاری شد به انبار منتقل نما و به این ترتیب تو هرگز برای آذوقه در این مملکت دغدغه نخواهی داشت ولو دو یا سه سال پیاپی خشکسالی شود هرگز دوستان و ندیمان خود را به کارهای مملکتی نگمار و برای آنان همان مزیت دوست بودن با تو کافیست ، چون اگر دوستان و ندیمان خود را برای کارهای مملکتی بگماری به مردم ظلم کنند و استفاده نامشروع نمایند نخواهی توانست آنها را به مجازات برسانی ، چون با تو دوست هستند و تو ناچاری رعایت دوستی بنمایی .

کانالی که من می خواستم بین رود نیل و دریای سرخ به وجود بیاورم (کانال سوئز فعلی) هنوز هم به اتمام نرسیده و تمام کردن این کانال از نظر بازرگانی و جنگی خیلی اهمیت دارد و تو باید آن کانال را به اتمام برسانی و عوارض عبور کشتی ها از آن کانال نباید آنقدر سنگین باشد که ناخدایان کشتی ها ترجیح بدهند که ار آن عبور نکنند .

اکنون من سپاهی به طرف مصرفرستادم تا اینکه در این قلمرو وایران نظم و امنیت برقرار کنند ولی فرصت نکردم سپاهی به یونان بفرستم تو باید این کاررا به انجام برسانی.

با یک ارتش نیرومند به یونان حمله کن و به یونانیان بفهمان که پادشاه ایران قادر است مرتکبین فجایع را تنبیه کند . توصیه دیگر من به تو این است که هرگز دروغگو و متملق را به خود راه نده چون هر دوی آنان آفت پادشاهی هستند و بدون ترحم دروغگو را از خود دور بنما . هرگز عمال دیوان را بر مردم مسلط نکن و برای اینکه عمال دیوان بر مردم مسلط نشوند برای مالیات قانونی وضع کردم که تماس نخواهند داشت .

افسران و سربازان ارتش را راضی نگهدار و با آنها بد رفتاری نکن اگر با آنها بدرفتاری کنی آنها نخواهند توانست معامله متقابل کنند اما در میدان جنگ تلافی خواهند کرد ولو به قیمت کشته شدن خودشان باشد و تلافی آنها این طور خواهند بود که دست روی دست میگذارند و تسلیم می شوند تا اینکه وسیله شکست خوردن تو را فراهم نمایند .

امر آموزش را که من شروع کردم ادامه بده و بگذار اتباع تو بتوانند بخوانند و بنویسند تا اینکه فهم و عقل آنها بیشتر شود و هر قدر که فهم و عقل آنان زیاد شود تو با اطمینان بیشتر می توانی سلطنت کنی .

همواره حامی کیش یزدان پرستی باش اما هیچ قومی را مجبور نکن که از کیش تو پیروی نمایند و پیوسته به خاطر داشته باش که هرکس باید آزاد باشد که از هر کیش که میل دارد پیروی نماید.

بعد از اینکه من زندگی را بدرود گفتم بدن من را بشوی و آنگاه کفنی را که خود فراهم کرده ام بر من بپیچان و در تابوت سنگی قرار بده و در قبر بگذار اما قبرم را که موجود است مسدود نکن تا هر زمان که می توانی وارد قبر شوی تا تابوت سنگی مرا ببینی و بفهمی که من پدر تو و پادشاهی مقتدر بودم و بر من بیست وپنج کشور سلطنت می کردم ، مردم و تو نیز مثل من خواهی مرد زیرا سرنوشت آدمی این است که بمیرد خواه پادشاه کشور باشد یا یک خار کن و هیچ کس در این جهان باقی نمی ماند .

اگر تو هر زمان که فرصت بدست می آوری وارد قبر من بشوی و تابوت را ببینی غرور و خود خواهی بر تو غلبه نخواهد کرد اما وقتی مرگ خود را نزدیک دیدی بگو قبر مرا مسدود نمایند و وصیت کن که پسرت قبر تو را باز نگاه دارد تا اینکه بتواند تابوت حاوی جسد تو را ببیند . زنهار ، زنهار هرگز هم مدعی هم قاضی نشو اگر هم از کسی ادعایی داری موافقت کن یک قاضی به یک طرف آن ادعا را مورد رسیدگی قرار بدهد و رای صادر نماید زیرا کسی که مدعی است اگر قاضی هم باشد ظلم خواهد کرد .

هرگز از آباد کردن دست بر ندار زیرا اگر دست از آباد کردن برداری کشور تو رو به ویرانی خواهد گذاشت زیرا قاعده این است که وقتی کشور آباد نمی شود به طرف ویرانی می رود . در آباد کردن ، حفر قنات و احداث جاده و شهر سازی را در درجه اول اهمیت قرار بده .

عفو و سخاوت ، ولی عفو باید موقعی بکار بیفتد که کسی نسبت به تو خطایی کرده باشد و اگر به دیگری خطایی کرده باشد و تو خطا را عفو کنی ظلم کرده ای زیرا حق دیگری را پایمال نموده ا ی ...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سعید عبدلی ( یکشنبه 88/1/30 :: ساعت 3:25 عصر )

»» خواب بهاره مطبوعات و اجلاس ها
در آستانه بهار همراه با شکفتن شکوفه ها و درخشش سبزه ها و بیداری طبیعت، مطبوعات به خوابی طولانی- شانزده روزه!- فرو رفتند. در کشور ما که به هر حال صدا و سیما عملا در حوزه یک جبهه سیاسی قرار گرفته است. تعطیلی طولانی مطبوعات ، آن هم در فصل انتخابات ریاست جمهوری چندان قابل دفاع نیست. بگذریم. در همین دو هفته ای که گذشت سه اجلاس جهانی و منطقه ای در لندن و لاهه و دوحه برگزار شد.
اجلاس لاهه با حضور هفتاد کشور، در باره افغانستان بحث و بررسی کرد. پیش از اجلاس اوباما استراتژی جدید آمریکا در افغانستان را اعلام کرده بود. استراتژی جدید هفت بند داشت، در یک کلام حضور نظامی آمریکا در افغانستان را تقویت می کرد. همان نکته ای که نماینده ایران، آقای آخوند زاده به آن اشاره کرد . یعنی عدم امنیت و صلح در افغانستان در زیر سایه سنگین نیروهای اشغالگر. و البته افغانستان در موقعیتی است که اگر همین نیروهای اشغالگر بیرون بروند، کشور تماما و فورا در دامان طالبان و القاعده سقوط می کند.
اوباما از عنوان" جنگ علیه تروریسم" استفاده نکرد. سرنوشت پاکستان و افغانستان را هم به یکدیگر گره زد، و گفت هفت و نیم میلیارد دلار در ظرف پنج سال آینده در اختیار پاکستان می گذارد، اما چک سفید نمی دهد. همین مقدار پول را دولت بوش هم به پاکستان می داد. در یک کلام استراتژی جدید آمریکا نشانه تداوم استراتژی دولت سابق آمریکاست. منتها با ادبیاتی تازه.
نکته قابل توجه در اجلاس لاهه این بود، ایران با تصمیم اجلاس که در حقیقت تایید استراتژی آمریکا در افغانستان بود، موافقت کرد.
اجلاس دوحه، اجلاس کشورهای عربی بود که چگونه بر اختلافات خود غلبه کنند و از خویش یک وحدت و انسجام نشان دهند. در اجلاس دوحه دو پیش نهاد مشخص رسیده بود. پیشنهاد سعودی و سوریه. پیشنهاد سعودی شش بند داشت، که همان به تایید رسید. مثل همیشه بحث جزایر تنب و ابوموسی مطرح شد. علاوه بر آن نحست وزیر قطر از این که در اجلاس سابق- اجلاس غزه- از رییس جمهور ایران دعوت کرده بودند، توبه کرد.
پس از دوران جنگ عراق با ایران، هیچگاه رابطه ما با کشورهای عربی تا به این حد شکننده نبوده است. قطع رابطه مراکش با ایران، و نیز سردی روابط با کشورهای موثر عربی، نشانه هایی است که رابطه ما با کشورهای عربی به نقطه سئوال انگیزی رسیده است. استراتژی آمریکا و به ویژه اسراییل همواره بر این بوده است که ایران را به عنوان یک خطر منطقه ای مطرح کند. البته همواره هم بهانه های لازم را به دست آورده اند. مثل موضوع بحرین.
به نظر می رسد، در مورد شیوه همکاری با کشورهای عربی، استراتژی مشخص و تعریف شده ای وجود ندارد. یک بار اعلام می کنیم که رابطه با مصر از همین فردا! و مقامات عالی پشت سر هم به مصر می روند و با مبارک دیدار می کنند، و سرانجام به چنین نقطه ای می رسیم که رسیده ایم.
در اجلاس سران بیست هم ما حضور نداشتیم.
در یک کلام، اجلاس دوحه عملا رنگی ضد ایرانی به خود گرفت. در اجلاس لاهه چون استراتژی دولت سابق آمریکا به شکست انجامیده است، در طراحی استراتژی جدید اوباما، چون آن ها به ما نیاز داشتند، ما را دعوت کردند و عملا همان خط مشی از سوی ایران تایید شد. در اجلاس سران بیست هم نبودیم. یک نگاه کلی به ما می گوید، که نتوانسته ایم از ظرفیت خود در عرصه جهانی به درستی استفاده کنیم.

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سعید عبدلی ( چهارشنبه 88/1/26 :: ساعت 2:46 عصر )

»» دولت جدید نتانیاهو
در فلسطین اشغالی دولت تازه ای بر سر کار آمده است. می توان دولت نتانیاهو را افراطی ترین دولت در دهه های اخیر نامید. حتی افراطی تر از دولت دوره اول نتانیاهو.
اویگدور لیبرمن در واقع ویترین و یا پرچم دولت تازه است. سه مشخصه اصلی دارد:
ضد اسلام، ضد عرب و ضد ایران است. در همان روز اول کارش اعلام کرد که کنفرانس آناپولیس، اعتباری ندارد و او به عنوان وزیر خارجه دولت جدید به تعهدات دولت اولمرت وفادار نیست. علاوه برآن گفت: عقب نشینی از بلندی های جولان هم منتفی است؛ اگر قرار است با سوریه صلحی انجام شود، صلح در برابر صلح است.
یادمان باشد که لیبرمن در دوره اول نخست وزیری نتانیاهو، رییس دفتر نتانیاهو و مدیر اجرایی حزب لیکود بود.
تشکیل دولت فلسطینی هم پیداست در افق ابهام و یا محال قرار گرفته است. نتانیاهو در 5 فروردین، در روز معرفی دولتش گفت:" فلسطینیان باید درک کنند که در دولت جدید اسراییل شریکی برای صلح و امنیت و توسعه سریع اقتصادی فلسطینیان خواهند یافت."
همه سخن نتانیاهو این است که باید مشکلات اقتصادی فلسطینی ها را حل کرد. البته تبختر و استکبار از همین عبارت هم پیداست. فلسطینی ها باید درک کنند...
همان تبختری که در کتاب نتانیاهو " جایی در زیر آفتاب " موج می زند.
صلح و امنیت از نظر او در همین چارچوب وضعیت اقتصادی معنا پیدا می کند.
در روزنامه هرالد تریبیون روز سه شنبه/18 /فروردین مقاله ای به قلم احمد طیبی با عنوان: فلسطینی ها و اسراییل، منتشر شده است. احمد طیبی نماینده عرب مجلس اسراییل است. در مقاله اش نوشته است. عرب هایی که در اسراییل زندگی می کنند و شهروند اسراییل به حساب می آیند. بیست در صد جمعیت هستند و تنها شش در صد اشتغال دارند. برای نمونه حتی یک عرب در بانک مرکزی اسراییل اشتغال ندارد.احمد طیبی همان نماینده ای است که لیبرمن پیشنهاد کرده بود باید ترور شود.
وقتی روزگار عرب هایی که شهروند اسراییل به حساب می آیند؛ چنین است می توان حدس زد که سرنوشت فلسطینی ها چه خواهد شد.
در این فاصله دو دهه که از کنفرانس مادرید و بعد اسلو و نهایتا آناپولیس می گذرد؛ از آن همه مذاکرات چه چیزی در دست فلسطینی ها مانده است؟ جز باد؟ آن همه رفت و آمد های پرزیدنت عرفات و عباس، آن همه دیدار های عاشقانه و صمیمانه، هل دادن یک دیگر که کدام یک زودتر وارد اتاق بشوند و به قول حافظ:
حافظ از دولت عشق تو سلیمانی یافت
یعنی از وصل تواش نیست به جز باد به دست
از سوی دیگر نتانیاهو، ایران را مهمترین تهدید برای اسراییل خوانده است. پیش از او اولمرت هم همین سخن رادر 16 بهمن /1377
مطرح کرد. با خشم گفت: ایران در راس همه تهدیداتی است که اسراییل با آن مواجه است.
در سایت وزارت خارجه اسراییل در ذیل عنوان" تهدید ایران" می توان فهرست و متن بیانیه هایی را دید که تماما علیه ایران و نظام جمهوری اسلامی، توسط دولت ها و مقامات اسراییلی منتشر شده است.
تمامی این موارد، نشانه ادبیاتی جدید و رویکرد تازه دولت نتانیاهو است.
موضع گیری در برابر اسراییل و دولت تازه آن نمی تواند بدون توجه به شرایط جدید اتخاذ شود. بیش از همه به گمانم کاندیداهای ریاست جمهوری؛ به ویژه کاندیداهای اصلاح طلب لازم است به این نکته توجه کنند. زبان و واژگانی را انتخاب کنند که متناسب با وضعیت جدید باشد.
شاید هم مناسب باشد، که کاندیداها پیش از هرگونه موضع گیری دقیقا از مواضع دولت جدید اسراییل که: ضد اسلام و مسلمانان، ضد عرب و ضد فلسطینی و ضد ایران است؛ مطلع باشند...

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سعید عبدلی ( چهارشنبه 88/1/26 :: ساعت 2:43 عصر )

»» تصمیم های عجیب و غریب در سال صرفه جویی
یکی از روشنترین و مهمترین مصادیق صرفه جویی در کشور، صرفه جویی در انتشار پول و شبه پول است. مهمترین کار دستگاه های اقتصادی دولت، بانک مرکزی و شورای پول و اعتبار و وزارت اقتصاد همین کار حساس و تعیین کننده است.
در تیرماه سال گذشته، آقای مظاهری رییس سابق بانک مرکزی که خودش نمادی از صرفه جویی در مدیریت بود. سمیناری در باره حفظ ارزش پول برگزار کرد. در آن سمینار که آیت الله حائری امام جمعه سابق شیراز هم نکات بسیار مهمی را مطرح کرده اند. در باره مبانی نظری حفظ ارزش پول به تفصیل صحبت شده است. یکی از نکته ها این بود.
پول کالا نیست. ارزش اعتباری دارد و کاهش ارزش آن( افزایش حجم نقدینگی) خیانت به مردم است.
فرض کنید شما حقوق ثابتی دارید. معلم و کارگر و کارمند هستید. دولت در همین فصل آخر کاری اش تصمیم می گیرد، نه هزار میلیارد تومان اسکناس چاپ کند. نمی دانم چنین حجمی از اسکناس چه درصدی از حجم نقدینگی را در بر خواهد گرفت. فقط می دانم همان گونه که دولت فعلی معتقد است از همه دولت های پیشین بیشتر کار کرده است. می توان گفت در انتشار اسکناس این ادعا کاملا درست است. دولت فعلی متکی بر در آمد های کلان نفت، تا توانست اسکناس چاپ کرد. تا دید شورای پول و اعتبار مزاحم است، شورا را حذف کرد. تا می دید رییس بانک مرکزی گوش به فرمان نیست، دوره مدیریت بانک مرکزی شد یک ساله.
از روز روشن تر است که اقتصاد ما دچار رکود تورمی است. در چنین شرایطی انتشار اسکناس بدون پشتوانه تولید، آن هم در شرایط انجام واردات بی مهار، با سال صرفه جویی چه نسبتی دارد؟
کانون صرفه جویی می بایست رفتار دولت باشد. در دولت هم مهمترین صرفه جویی صرفه جویی در انتشار اسکناس است. نمی توان از سویی از اعلام سال جدید به عنوان سال صرفه جویی تجلیل کرد و از سوی دیگر چنین تصمیم های تعیین کننده و ویران کننده ای گرفت. تصمییم به انتشار اسکناس، اگر چنان که گفته می شود، بدون نظر شورای پول و اعتبار و رییس و دبیر کل بانک مرکزی اتخاذ شده باشد. بایست مورد توجه مجلس قرار گیرد. حال که مجلس دارد کم کاری ها یا رکود در دستگاه سیاست خارجی را جبران می کند و سفرا را به مجلس احضار می کند! این داستان انتشار اسکناس، که برغم قوانین پولی و بانکی انجام می شود، حساسیت بیشتری دارد.
تصمیم دیگر یا وعده دیگر دولت، موضوع تعطیلات زمستانی است! اولا معلوم نیست این دولت تا زمستان آینده بر سر کار باشد. ثانیا سال صرفه جویی بود، نه اعلام تعطیلات تازه. یک مقایسه اجمالی با دیگر کشورها، به خوبی نشان می دهد که تعطیلات در کشور ما از هیچ کشوری کمتر نیست.
در هیچ کشوری ، در شرایط عادی ،گمان نمی کنم دولت بین التعطیلات را تعطیل اعلام کند. حالا با این همه تعطیل و بین التعطیلات، قرار است تعطیلات زمستانی هم انجام شود. به گمانم در این مورد هم مجلس باید به داد کشور و دولت برسد. و اجازه ندهد که اداره کشور دچار مدیریت باری به هر جهت شود.
در باره تصمیم به لغو رساله های پژوهشی دانشگاهی، در دوره کارشناسی ارشد، به عنوان صرفه جویی! بعدا برایتان می نویسم. آن هم از زمره صرفه جویی هایی ست که تنها از نگاه وزارت علوم فعلی می توان تفسیر کرد.

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سعید عبدلی ( چهارشنبه 88/1/26 :: ساعت 2:39 عصر )

< 1 2