وقتى دلها به زردى مى‏گرایند;
  وقتى آسمان بوى خشکى مى‏دهد و زمین پژمرده مى‏شود;
  وقتى در و دیوار هستى آفت‏زده مى‏گردند;
  آنگاه، آه و انتظار دست در دست هم، سر بر دوش یکدیگر مى‏نهند و لبانشان یک نام را
زمزمه مى‏کند . نامى سبز و باطراوت که آب و آبادى در پى دارد و یادآور کرامتى بهارى است:
  آه مى‏کشم تو را با تمام انتظار
  پرشکوفه کن مرا اى کرامت‏بهار!
 و شگفت نیست که استقبال‏کنندگان چنین کرامتى، شهیدان و بهاریان باشند .
آنان که پرچم‏هاى سرخ و سبزشان در هجوم طوفان‏هاى خزان همچنان استوار و جاودانه مانده:
 در رهت‏به انتظار، صف به صف نشسته‏اند
 کاروانى از شهید، کاروانى از بهار
 آرى دو کاروان منتظران تواند، اما آنان به اسم کثیرند و به آیین یکى بیش نیستند که
شهیدان نیز زاده بهارند و فرزند فصل نخستین!
و حیف است که پرواز - راه چنین پرستوهاى نجیبى بى عطر نرگس تو و بى شمیم یاس تو باقى بماند:
اى بهار مهربان! در مسیر کاروان
 گل بپاش و گل بپاش، گل بکار و گل بکار
مى‏دانى هر صبح لاله‏ها در گوش هم چه نجوا مى‏کنند؟
داغهاى بردل مانده‏شان را
به یکدیگر نشان مى‏دهند و براى رسیدن مرهمى از مهر تو دست‏به دعا برمى‏دارند
و آنقدر مى‏گریند و مى‏نالند که دردهاى کهنه مرا از یادم مى‏برند

ومن نیز براى آنان دعا مى‏کنم:
 بر سرم نمى‏کشى دست مهر اگر، مکش
تشنه محبت‏اند لاله‏هاى داغدار
اى کاش سهمى از فهم سهره‏ها و نخلها را داشتم و چون آنان به بیکران عظمت تو راه
مى‏یافتم . مى‏شناختمت و در تو محو مى‏شدم و در تو مى‏مردم تا معناى بودن و زندگى
کردن را مى‏آموختم:
دسته دسته گم شدند، سهره‏هاى بى‏نشان
تشنه تشنه سوختند، نخلهاى روزه‏دار
 تنها خدا مى‏داند برکت آب و آفتاب را .
و من دلواپسم:
 نکند باران عشق ببارد و بى‏نصیب بمانیم .
 نکند آفتاب بتابد و بى‏روشنى بمانیم .
 نکند بهار بیاید و بى‏شکوفه بمانیم .
 مى‏رسد بهار و من بى‏شکوفه‏ام هنوز
 آفتاب من بتاب! مهربان من ببار