خواب بهاره مطبوعات و اجلاس ها - بشنو این نی چون حکایت می کند

»» خواب بهاره مطبوعات و اجلاس ها
در آستانه بهار همراه با شکفتن شکوفه ها و درخشش سبزه ها و بیداری طبیعت، مطبوعات به خوابی طولانی- شانزده روزه!- فرو رفتند. در کشور ما که به هر حال صدا و سیما عملا در حوزه یک جبهه سیاسی قرار گرفته است. تعطیلی طولانی مطبوعات ، آن هم در فصل انتخابات ریاست جمهوری چندان قابل دفاع نیست. بگذریم. در همین دو هفته ای که گذشت سه اجلاس جهانی و منطقه ای در لندن و لاهه و دوحه برگزار شد.
اجلاس لاهه با حضور هفتاد کشور، در باره افغانستان بحث و بررسی کرد. پیش از اجلاس اوباما استراتژی جدید آمریکا در افغانستان را اعلام کرده بود. استراتژی جدید هفت بند داشت، در یک کلام حضور نظامی آمریکا در افغانستان را تقویت می کرد. همان نکته ای که نماینده ایران، آقای آخوند زاده به آن اشاره کرد . یعنی عدم امنیت و صلح در افغانستان در زیر سایه سنگین نیروهای اشغالگر. و البته افغانستان در موقعیتی است که اگر همین نیروهای اشغالگر بیرون بروند، کشور تماما و فورا در دامان طالبان و القاعده سقوط می کند.
اوباما از عنوان" جنگ علیه تروریسم" استفاده نکرد. سرنوشت پاکستان و افغانستان را هم به یکدیگر گره زد، و گفت هفت و نیم میلیارد دلار در ظرف پنج سال آینده در اختیار پاکستان می گذارد، اما چک سفید نمی دهد. همین مقدار پول را دولت بوش هم به پاکستان می داد. در یک کلام استراتژی جدید آمریکا نشانه تداوم استراتژی دولت سابق آمریکاست. منتها با ادبیاتی تازه.
نکته قابل توجه در اجلاس لاهه این بود، ایران با تصمیم اجلاس که در حقیقت تایید استراتژی آمریکا در افغانستان بود، موافقت کرد.
اجلاس دوحه، اجلاس کشورهای عربی بود که چگونه بر اختلافات خود غلبه کنند و از خویش یک وحدت و انسجام نشان دهند. در اجلاس دوحه دو پیش نهاد مشخص رسیده بود. پیشنهاد سعودی و سوریه. پیشنهاد سعودی شش بند داشت، که همان به تایید رسید. مثل همیشه بحث جزایر تنب و ابوموسی مطرح شد. علاوه بر آن نحست وزیر قطر از این که در اجلاس سابق- اجلاس غزه- از رییس جمهور ایران دعوت کرده بودند، توبه کرد.
پس از دوران جنگ عراق با ایران، هیچگاه رابطه ما با کشورهای عربی تا به این حد شکننده نبوده است. قطع رابطه مراکش با ایران، و نیز سردی روابط با کشورهای موثر عربی، نشانه هایی است که رابطه ما با کشورهای عربی به نقطه سئوال انگیزی رسیده است. استراتژی آمریکا و به ویژه اسراییل همواره بر این بوده است که ایران را به عنوان یک خطر منطقه ای مطرح کند. البته همواره هم بهانه های لازم را به دست آورده اند. مثل موضوع بحرین.
به نظر می رسد، در مورد شیوه همکاری با کشورهای عربی، استراتژی مشخص و تعریف شده ای وجود ندارد. یک بار اعلام می کنیم که رابطه با مصر از همین فردا! و مقامات عالی پشت سر هم به مصر می روند و با مبارک دیدار می کنند، و سرانجام به چنین نقطه ای می رسیم که رسیده ایم.
در اجلاس سران بیست هم ما حضور نداشتیم.
در یک کلام، اجلاس دوحه عملا رنگی ضد ایرانی به خود گرفت. در اجلاس لاهه چون استراتژی دولت سابق آمریکا به شکست انجامیده است، در طراحی استراتژی جدید اوباما، چون آن ها به ما نیاز داشتند، ما را دعوت کردند و عملا همان خط مشی از سوی ایران تایید شد. در اجلاس سران بیست هم نبودیم. یک نگاه کلی به ما می گوید، که نتوانسته ایم از ظرفیت خود در عرصه جهانی به درستی استفاده کنیم.

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سعید عبدلی ( چهارشنبه 88/1/26 :: ساعت 2:46 عصر )