داستان قارون - بشنو این نی چون حکایت می کند

»» داستان قارون
إِنَّ قَرُونَ کانَ مِن قَوْمِ مُوسى فَبَغَى عَلَیْهِمْ وَ ءَاتَیْنَهُ مِنَ الْکُنُوزِ مَا إِنَّ مَفَاتحَهُ لَتَنُوأُ بِالْعُصبَةِ أُولى الْقُوَّةِ إِذْ قَالَ لَهُ قَوْمُهُ لا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لا یحِب الْفَرِحِینَ(76)
وَ ابْتَغ فِیمَا ءَاتَاک اللَّهُ الدَّارَ الاَخِرَةَ وَ لا تَنس نَصِیبَک مِنَ الدُّنْیَا وَ أَحْسِن کمَا أَحْسنَ اللَّهُ إِلَیْک وَ لا تَبْغ الْفَسادَ فى الاَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لا یحِب الْمُفْسِدِینَ(77)
قَالَ إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلى عِلْمٍ عِندِى أَ وَ لَمْ یَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ أَهْلَک مِن قَبْلِهِ مِنَ القُرُونِ مَنْ هُوَ أَشدُّ مِنْهُ قُوَّةً وَ أَکثرُ جَمْعاً وَ لا یُسئَلُ عَن ذُنُوبِهِمُ الْمُجْرِمُونَ(78)
فَخَرَجَ عَلى قَوْمِهِ فى زِینَتِهِ قَالَ الَّذِینَ یُرِیدُونَ الْحَیَوةَ الدُّنْیَا یَلَیْت لَنَا مِثْلَ مَا أُوتىَ قَرُونُ إِنَّهُ لَذُو حَظٍ عَظِیمٍ(79)
وَ قَالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَیْلَکمْ ثَوَاب اللَّهِ خَیرٌ لِّمَنْ ءَامَنَ وَ عَمِلَ صلِحاً وَ لا یُلَقَّاهَا إِلا الصبرُونَ(80)
فخَسفْنَا بِهِ وَ بِدَارِهِ الاَرْض فَمَا کانَ لَهُ مِن فِئَةٍ یَنصرُونَهُ مِن دُونِ اللَّهِ وَ مَا کانَ مِنَ الْمُنتَصِرِینَ(81)
وَ أَصبَحَ الَّذِینَ تَمَنَّوْا مَکانَهُ بِالاَمْسِ یَقُولُونَ وَیْکَأَنَّ اللَّهَ یَبْسط الرِّزْقَ لِمَن یَشاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ یَقْدِرُ لَوْ لا أَن مَّنَّ اللَّهُ عَلَیْنَا لَخَسف بِنَا وَیْکَأَنَّهُ لا یُفْلِحُ الْکَفِرُونَ(82)
تِلْک الدَّارُ الاَخِرَةُ نجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فى الاَرْضِ وَ لا فَساداً وَ الْعَقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ(83)
مَن جَاءَ بِالحَْسنَةِ فَلَهُ خَیرٌ مِّنهَا وَ مَن جَاءَ بِالسیِّئَةِ فَلا یجْزَى الَّذِینَ عَمِلُوا السیِّئَاتِ إِلا مَا کانُوا یَعْمَلُونَ(84)
76. بدرستى که قارون که از قوم موسى بود، پس بر آنان طغیان کرد. ما به وى از گنجینه ها آن قدر داده بودیم که تنها کلید آنها مردانى نیرومند را خسته مى کرد. مردمش به او گفتند: این قدر شادى مکن ، که خدا خوشحالان را دوست نمى دارد.
77. و بجو در آنچه خدا به تو داده خانه آخرتت را بهره ات از دنیا را فراموش مکن و همان طور که خدا به تو احسان کرده ، تو نیز احسان کن و در پى فسادانگیزى در زمین نباش ، که خدا مفسدان را دوست نمى دارد.
78. او در جواب مى گفت : آنچه برایم فراهم شده ، با علم خودم فراهم شده ، آیا نمى داند که خدا قبل از او از قرنها کسانى را هلاک کرده که از او نیرومندتر و ثروت اندوزتر بودند؟ و مجرمان از جرمشان پرسش نمى شوند (چون به سیما شناخته مى شوند.)
79. قارون غرق در زینتش به سوى قومش بیرون شد. آنهایى که هدفشان زندگى دنیا بود، گفتند: اى کاش ما نیز مى داشتیم مثل آنچه را که قارون دارد، که او بهره عظیمى دارد.
80. و کسانى که داراى علم بودند، به ایشان گفتند: واى بر شما! پاداش خدا بهتر است براى آن کس که ایمان آورد و عمل صالح کند. و این سخن را فرانگیرند مگر خویشتن داران .
81. پس ما او و خانه اش را در زمین فرو بردیم . هیچ کس را نداشت که او را یارى کند، چون غیر از خدا یاورى نیست و خودش هم از ممتنعین نبود.
82. کسانى که دیروز آرزو مى کردند که به جاى او باشند، امروز مى گفتند: واه ، گویى خداست که رزق را براى هر کس از بندگانش بخواهد، وسعت مى دهد و براى هر که بخواهد، تنگ مى گیرد. اگر خدا بر ما منت ننهاده بود، ما را هم در زمین فرو مى برد. واى گویى که کافران رستگار نمى شوند.
83. (آرى ) این خانه آخرت را به کسانى اختصاص مى دهیم که نمى خواهند در زمین برترى نمایند و فساد انگیزى کنند. و سرانجام خاص متقین است .
84. هر که نیکویى کند، جزایى بهتر از آن دارد و هر که بدى کند، آنان که بدى مى کنند، جز خود آن عمل کیفرى ندارند.
(از سوره مبارکه قصص )
روایاتى درباره داستان قارون
در الدر المنثور است که ابن ابى شیبه در کتاب مصنف و ابن منذر، ابن ابى حاتم ، حاکم - وى حدیث راصحیح دانسته - و ابن مردویه ، از ابن عباس ‍ روایت آورده اند که گفت : قارون مردى از قوم موسى (علیه السلام )، و پسر عموى آن جناب بود، و همواره در جستجوى علم بود، تا آنکه علم بسیارى جمع آورى نمود، و همچنان به کار خود ادامه داد تا روزى که بر موسى (علیه السلام ) طغیان کرد، و به وى حسد ورزید.
موسى (علیه السلام ) به او فرمود: خداى تعالى به من دستور داده که از بندگانش زکات بگیرم ، تو هم باید زکات مالت را بدهى ، قارون از اطاعت این دستور سرباز زد، و به مردم گفت : موسى (علیه السلام ) مى خواهد مال مردم را بخورد، اول دم از نماز زد، شما اطاعتش کردید، و دستورهایى دیگر داد همه را اطاعت کردید، آیا باز او را اطاعت مى کنید و اموالتان را به او مى دهید، مردم گفتند: نه ما نمى خواهیم به این کار تن در دهیم ، ولى چه چاره اى داریم ؟ گفت : من نظرم این است که بفرستم به سراغ یکى از زنان فاحشه بنى اسرائیل ، و وقتى آمد او را تحریک کنیم ، و به سر وقت موسى بفرستیم که او را متهم کند به اینکه خواسته اى با من زنا کنى .
مردم این نظریه را پسندیده ، شخصى نزد آن زن فاحشه فرستادند و بدو گفتند: اگر شهادت دهى که موسى با تو زنا کرده است هر چه بخواهى به تو مى دهیم ، زن پذیرفت .
قارون نزد موسى (علیه السلام ) آمد، و گفت : دستور بده بنى اسرائیل جمع شوند، و آنان را به آنچه خدایت فرموده آگاه کن ، موسى (علیه السلام ) قبول کرد، و بنى اسرائیل را جمع کرد، و به ایشان فرمود: شما را جمع کرده ام تا به اطلاعتان برسانم که پروردگارم چه دستوراتى داده ، بنى اسرائیل گفتند: چه دستور داده ؟ فرمود: مرا دستور داده تا به شما بگویم تنها خدا را بپرستید، و چیزى را شریک او مگیرید، و صله رحم کنید، و چه و چه کنید، تا آنکه فرمود: و اینکه اگر کسى زنا کرد در صورتى که زن داشته باشد سنگسارش ‍ کنید، گفتند: هر چند که خودت باشى ؟ فرمود بله اگر خودم نیز زنا کنم باید سنگسار شوم ، گفتند: خوب تو زنا کرده اى ، و باید سنگسار شوى ، موسى (علیه السلام ) با تعجب پرسید: من زنا کرده ام ؟
اطرافیان قارون فرستادند نزد آن زن که بیا و شهادت بده ، چون آمد، پرسیدند درباره موسى (علیه السلام ) چه شهادت مى دهى ؟ موسى (علیه السلام ) از او پرسید تو را به خدا سوگند راست بگو، زن گفت : چون مرا به خدا سوگند مى دهى (راستش را مى گویم ) این مردم مرا خواستند و مزدى برایم مقرر کردند تا در برابرش من تو را متهم به زناى با خود کنم ، و اینک شهادت مى دهم تو از این تهمت برى هستى ، و نیز شهادت مى دهم بر اینکه تو رسول خدایى .
موسى با چشم گریان به سجده افتاد، خداى تعالى به وى وحى فرستاد

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سعید عبدلی ( یکشنبه 89/7/4 :: ساعت 12:46 عصر )