در هر فرصت مناسب و اگر بتوانیم بطور مرتب روزانه یا هفتگی قسمتی از این نوشته را با خودمان و یا

 برای افراد خانواده و دوستان خود بخوانیم و ببینیم تا چه حد می توانیم این کارها و صفات را که در

این مجموعه آمده است به خودمان نسبت دهیم، و به جای ضمیرهای غائب (مثلاً راست می گوید-

تهمت نمی زند) ضمیرهای متکلم بکار بریم ( مثلاً راست می گویم- تهمت نمی زنم)

و دقت کنیم تا چه حد از روی اطمینان می توانیم ادعا کنیم که اینگونه هستیم.

و سپس خودمان داوری کنیم که در این ادعا آیا احساس آرامش می کنیم؟

آیا می دانی مؤمن کیست؟

مؤمن کسی است که مردم او را در مورد مال و جان و آبروی خود در امان بدانند و به او (و به صحت و متانت

 کارهایش)، اعتماد و اطمینان داشته باشند.

مؤمن کسی است که:

زیرک و با فراست باشد،

خوشحال به نظر می رسد،

و اگر ناراحتی هم دارد به این و آن اظهار نمی کند،

نه کینه ورز است و نه حسود

شخص با ایمان

در کارهای دینی بسیار قوی و با استقامت و نیرومند است،

در فهمیدن ریشه مطالب از روی اصول صحیح، بسیار حریص و کنجکاو و علاقه مند است.

در راه هدفهای خیر خود به نیکوترین وجه پایداری می کند،

بردباری و دانش را به هم آمیخته است،

و در حال وسعت زندگی و بی نیازی نیز میانه روی را از دست نمی دهد،

در مواقع گرفتاری و ناراحتی نه تنها طاقت می آورد و خود را به ذلت نمی اندازد.

بلکه به آبرومندی برگزار می کند و عزت نفس خود را در هر حال حفظ می نماید.

هنگام تسلط و توانائی از تقصیر دیگران به شایستگی گذشت می کند،

بخشندگی او در راههای شایسته و مؤثر است.

نگاه کردن او آمیخته ی با عبرت گرفتن است،

سکوت او آمیخته ی با فکر کردن است،

اگر می پرسد مقصودش یاد گرفتن است (نه آزار دادن)،

و اگر دوبار مطلبی را بررسی می کند برای بهتر فهمیدن است.

طرز زندگی و راه رفتنش آمیخته با فروتنی است،

در ناملایمات زندگی و ناراحتی ها که پیش می آید خود را نمی بازد و تعادل خود را از دست نمی دهد،

حاضر است خود را به زحمت بیندازد تا دیگران در آسایش باشند ......

*برگرفته شده از کتاب : بیایید اینگونه باشیم*