کلمه‏ «حسن» و مشتقات این کلمه مانند «حُسن، محسن، احسان، احسن»، در کتاب خدا زیاد به کار گرفته شده است. در موارد گوناگون نیز به دنبال کتاب خدا به کار گرفته شده است.

علت حقیقى آن این بوده که وجود مبارک امام مجتبى علیه‏السلام از همه مصادیق زیبایى ملکى و ملکوتى برخوردار بودند. ابرهاى متراکم، سیاه و ظلمانى فرهنگ و حکومت اموى، نگذاشت که مردم از این زیبایى‏هاى ملکى و ملکوتى در عالم وجود تا قیامت بهره کامل ببرند و این زیبایى‏ها ظهور کند و آشکار شود و فرهنگ اهل‏بیت علیهم‏السلام در جامعه نشر پیدا کند.

ظلمى که بر پدر امام مجتبى علیه‏السلام رفت تا جایى بود که وجود مبارک امیرالمؤمنین علیه‏السلام را در پشت ابرهاى سیاه حکومت و فرهنگ اموى پنهان کرد و چهره‏اى غیر از چهره الهى امیرالمؤمنین علیه‏السلام را با هزینه کردن پول و تبلیغات زیاد نشان مردم دادند که مردم به راحتى، نود سال در خطبه‏هاى نماز جمعه و قنوت نماز خود به امیرالمؤمنین علیه‏السلام ناسزا گفتن را واجب مى‏دانستند. همان ابرهاى متراکم و ظلمانى تبلیغى و فرهنگى امویان، زیبایى‏هاى امام مجتبى علیه‏السلام را نیز پنهان کرد و حضرت را غیر از آن که بودند، نشان داد.

آنها چهره عادى و معمولیى را همراه با انواع دروغ‏ها و تهمت‏هایى که بر آن چهره نقاشى مى‏کردند، از منفورترین چهره‏ها و افراد جامعه مى‏کردند. از جمله در میان مردم پخش کردند و به مردم باوراندند که حضرت مجتبى علیه‏السلام با این که بیش از چهل و هفت سال در این دنیا نبوده، با سیصد دختر ازدواج کرده بود. در حالى که‏ حضرت در مدینه خانه‏اى کاه گلى معمولى داشتند و مدینه نیز شهر کم جمعیتى بود و امام مجتبى علیه‏السلام در کمال زهد به سر مى‏بردند. فرهنگ امویان و عباسیان کارى کرد که حضرت را با تشکیل دهندگان حرمسراها و شهوترانان عالم و افراطیان در غریزه جنسى یکى بدانند.

اگر ایشان با سیصد دختر ازدواج کرده باشند، حداقل باید صد نفر آنها بچه دار مى‏شدند، چون هر سیصد دختر که نازا و عقیم نبودند.

وجود مقدس ایشان در این دنیا سه فرزند پسر از یک خانم با کرامت و بسیار بزرگوار داشتند؛ حسن بن حسن، قاسم بن حسن و عبدالله بن حسن و هر سه در روز عاشورا براى یارى حضرت سیدالشهداء علیه‏السلام شرکت داشتند که حسن بن حسن خیلى زخم خورد، ولى شهید نشد، چون بعد از روز عاشورا او را در میان کشته‏ها دیدند دارد نفس مى‏کشد، اهل‏بیت علیهم‏السلام با خود برداشتند و به شام بردند و به مدینه برگرداندند.

این حسن بن حسن فرزند بزرگ امام مجتبى علیه‏السلام همان بزرگوارى است که با فاطمه دختر حضرت ابى عبدالله الحسین علیه‏السلام ازدواج کرد و از ازدواج این زن و شوهر، نسل بسیار بابرکت و عظیمى به وجود آمد، از جمله خاندان طباطبایى منطقه زواره و اردستان، خاندان طباطبایى بحرالعلوم، خاندان طباطبایى حکیم در عراق که در این هزار و پانصد سال از نسل حسن بن حسن مى‏باشند.

از این زن و شوهر هزاران مرجع تقلید، مفسر قرآن، مبلغ دین، نویسنده، عارف و سالک به وجود آمده است. همراه با آثار عظیمى که ذرّیّه این زن و شوهر از خود بر جاى گذاشتند.

فرزند دوم حضرت امام حسن علیه‏السلام هم قاسم بن حسن است که ازدواج نکرد و در سن ازدواج نبود، چون روزى که امام مجتبى علیه‏السلام شهید شد، ایشان سه ساله بود، و در کربلا سیزده ساله بود و در جنگ با دشمن نیز سنگباران و تیرباران شده، شهید شد. فرزند سوم حضرت امام حسن علیه‏السلام نیز ده ساله بود که پدر را به یاد نمى‏آورد، خیلى با عمو مأنوس بود که أبى عبدالله علیه‏السلام سفارش او را به خواهر خویش کردند که او را با خود به شام ببرند و به مدینه برگردانند که از دست عمه فرار کرد و به میان‏ گودال قتلگاه آمد و صورتش را روى بدن خون آلود عمو گذاشت و عمو او را در آغوش گرفت که یکى از قاتلان یزیدى آمد و در آغوش أبى عبدالله علیه‏السلام سر بچه را از بدن جدا کرد. فرزندان امام مجتبى علیه‏السلام چنین بودند.

مقصود دشمن از اتهام‏

ستمگران، ظالمان، پلیدان، هواپرستان و دنیاپرستان که در هر روزگارى هستند و نسبت به اهل خدا حسادت مى‏ورزند، این چهره عظیم زهد، ورع، تقوا، علم، کرامت، فضیلت، ولایت و امامت را زیر ابرهاى سیاه تبلیغات ناحق و باطل پنهان کردند. این طرف از او چهره شهوت‏ران، هواپرست ساختند.

این گوشه‏اى از جنایت امویان درباره حضرت مجتبى علیه‏السلام است و وقتى که این گونه چهره را پنهان کنند، بقیه فضایل آشکار نمى‏شود. در تمام محافل مى‏نشینند و مى‏گویند: هزینه این سیصد زن با ظلم و جور، بردن حق مردم و بیت المال تأمین مى‏شده است. تمام این حرفها بعد از شهادت امام مجتبى علیه‏السلام زده شده است. اگر در زمان حیات او مى‏گفتند: با سیصد زن ازدواج کرده است که محکوم مى‏شدند؛ زیرا امام خانه‏اى کاه گلى داشتند و با همسرى که مادر این سه بچه بود و همسر دیگرى که قاتل امام شد زندگى مى‏کردند.

این‏ها بنا داشتند چنان که امیرالمؤمنین علیه‏السلام را زیر ابرهاى متراکم تبلیغات غلط پنهان کرده بودند، تا جایى که مردم با جان و دل صد سال‏ «قربه الى الله» على علیه‏السلام را لعن مى‏کردند، با امام مجتبى علیه‏السلام نیز همین معامله را بکنند. ده سال بعد تبلیغات‏

غلطى علیه امام حسین علیه‏السلام در کوفه کردند که مردم واقعا براى رضاى خدا به کربلا آمدند و این هفتاد و دو نفر را قطعه قطعه کردند که در قیامت به بهشت بروند.

خدا در قرآن مى‏فرماید: هر حرفى را باور نکنید، چون مصداق:

«سَمَّعُونَ لِلْکَذِبِ‏» «1»

شنونده دروغ نباشید، چون همین حرفها شما را از خدا جدا مى‏کند.

پیدایش عقیده‏هاى مختلف با زبان‏

در اوایل دنیا که کافر وجود نداشته است، چون زندگى در دنیا با پیغمبرى حضرت آدم علیه‏السلام شروع شد. با این بزرگوارى که خدا در قرآن مى‏فرماید:

«إِنِّى جَاعِلٌ فِى الْأَرْضِ خَلِیفَهً‏» «2» اول کفر، شرک، کمونیسم، سوسیالیست و کاپیتالیسم، نیروانا، بودائیسم و لائیک که نبود، زندگى با دین، پاکى، درستى، عبادت، کرامت، پاکدامنى و تقوا شروع شده بود.

«کَانَ النَّاسُ أُمَّهً وَ حِدَهً‏» «3» این آیه قرآن است، به تدریج زبان‏ها به انحراف افتاد. آن روزگارى که قلم و کاغذ نبود، در این زمینه عهده‏دار همه عقیده‏ها زبان بود. شروع به مکتب سازى کرد.

غزالى جمله زیبایى درباره زبان دارد. نمى‏دانم این عبارت را خود غزالى بیان‏

کرده است، یا از کسى دیگر نقل کرده. مى‏گوید:

«اللِّسانُ جِرْمُهُ صَغِیرٌ وَ جُرمُهُ کَبیرٌ وَ عَظیمِ»

زبان عنصرى با جرم و حجمى سبک و کوچک است. اگر زبان را در ترازو بگذارند، چند گرم وزن دارد؟ اما این زبان عالم را به آتش مى‏کشاند «1» و در مقابل خدا، تنها در عربستان سیصد و شصت خداى قلابى ساخت. در هندوستان تا کنون پانزده میلیون خدا ساخته است. فرهنگ لاییک، کمونیست، امپریالیسم و بوداییسم ساخته زبان است.

این زبان، حضرت على علیه‏السلام را به گونه‏اى نشان داد که مردم بر خود واجب دیدند که در نمازها او را لعن کنند و امام مجتبى علیه‏السلام را از فتحعلى شاه و ناصر شاه قاجار و حرمسرا سازان شاهان تاریخ، زشت‏تر و پست‏تر نشان داد.

موج این تبلیغات بر شیعه نیز اثر گذاشت. شما حال و قلبى که نسبت به أبى عبدالله علیه‏السلام دارید، آیا یک صدم آن را نسبت به حضرت مجتبى علیه‏السلام دارید؟

حضرت مجتبى علیه‏السلام چه کسى بود؟ حضرت علیه‏السلام ده سال امام واجب الاطاعه أبى عبدالله علیه‏السلام بوده است، یعنى امام حسین علیه‏السلام مأموم امام حسن علیه‏السلام بوده است.

پی نوشتھا:

______________________________

(1)- مائده 41: 5؛ «به شدت شنونده دروغند [با آنکه مى‏دانند دروغ است‏].»

(2)- بقره 30: 2؛ «به یقین جانشینى در زمین قرار مى‏دهم.»

(3)- بقره 213: 2؛ «مردم [در ابتداى تشکیل اجتماع‏] گروهى واحد و یک دست بودند [و اختلاف و تضادى در امور زندگى نداشتند].»

 (4)- الکافى: 2/ 11، حدیث 16؛ «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى‏الله‏علیه‏وآله یُعَذِّبُ اللَّهُ اللِّسَانَ بِعَذَابٍ لَا یُعَذِّبُ بِهِ شَیْئاً مِنَ الْجَوَارِحِ فَیَقُولُ أَىْ رَبِّ عَذَّبْتَنِى بِعَذَابٍ لَمْ تُعَذِّبْ بِهِ شَیْئاً فَیُقَالُ لَهُ خَرَجَتْ مِنْکَ کَلِمَهٌ فَبَلَغَتْ مَشَارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبَهَا فَسُفِکَ بِهَا الدَّمُ الْحَرَامُ وَ انْتُهِبَ بِهَا الْمَالُ الْحَرَامُ وَ انْتُهِکَ بِهَا الْفَرْجُ الْحَرَامُ وَ عِزَّتِى وَ جَلَالِى لَأُعَذِّبَنَّکَ بِعَذَابٍ لَا أُعَذِّبُ بِهِ شَیْئاً مِنْ جَوَارِحِکَ.»