- حضرت موسی (ع) به شخصی برخورد کرد که کور و کر بود و دست و پا هم نداشت. به یک تکه گوشت شبیه تر

 بود تا انسان. از او پرسید حالت چطور است. یعنی دنیا و ربّت را چگونه می بینی. آن شخص در پاسخ موسی (ع)

گفت: کیست در این دنیا که حالش مثل من باشد؟ چشم ندارم، در نتیجه آنچه را خدا راضی نیست نمی بینم؛ گوش

ندارم، در نتیجه سخنی را که خدا دوست ندارد نمی شنوم؛ پا ندارم، در نتیجه به جایی که خدا راضی نیست نمی روم؛

 دست ندارم، در نتیجه کاری را که خدا نمی پسندد نمی کنم و کسی را که خدا نمی خواهد بزنم نمی زنم. پس در

همه ی عالم کسی که از خوبی حالش به من برسد نیست. موسی از معرفت و رضامندی و شاکر بودن او بسیار

متعجب شد. ما هم سعی کنیم کارهای خدا را با حسن ظن تعبیر خوب کنیم تا ان شاءالله به ارزش دادن ها و ندادن

های خدا پی ببریم. شکر حقیقی هر نعمت درک ارزش آن نعمت است.

- به آنچه خدا به شما داده است شاد باشید و برای آنچه نداده غمناک نباشید.

- خیر در آن چیزی است که خداوند برای ما پیش می آورد.

- خلق بی خود به دنیا می آیند، بی خود در دنیا می مانند، بی خود از دنیا می روند، یعنی خودشان

و موافقت ندارند. اگر صانع و مربی خود را بشناسند و به او اعتماد کنند و به فعلش رضایت دهند با خود در

دنیا خواهند بود و با خود به آخرت خواهند رفت. یعنی خودشان پذیرای آنچه صانعشان با آنها می کند

خواهند بود.

- غم شب و شادی روز است. غم زلف سیاه است و شادی چهره ی سفید. غم آثار جلال است و شادی آثار

 جمال. زلف روی صورت را می پوشاند و موجب حفظ آن و زیبایی آن می شود. اوائل راه، همه روز را طالبند

 و خواستار شادی و بسط می باشند. اما بعدها معلوم نیست روز بهتر است یا شب، به نحوی که بعضی از

عرفا فقر را بر غنا و بیماری را بر صحت و قبض را بر بسط ترجیح می دهند. اما اهل بیت اینگونه نیستند و

 هر کدام را که خدا برای آنها مقدر نماید همان را خواهانند.

             - آنچه که خدا برای انسان مقدر کرده و بریده است، چه دنیا باشد، چه آخرت باشد و چه هیچ یک از 

دو نباشد، بهترین چیز است.

             - این که امام رضا (ع) دست خالیش را توی دست ما بگذارد، یعنی خودش را به ما داده است و این،

ما کافی است، یعنی ما را قبول کند و به مقام رضا برساند که لا سخط بعد الرضا: بعد از رسیدن به مقام رضا دیگر

غضبی وجود ندارد.

            - رضا بالاتر از تسلیم و یقین است.

           - برای اینکه انسان رضای واقعی را بدست آورد، ابتدا باید رضای تصنعی برای خود بوجود آورد. خوبیها را

          - گاهی چند نفر دور هم بنشینند و یکی بگوید: خدا از لطف و مرحمت با ما چه کرده است! و دیگری

بگوید: نمی دانم در آینده از خوبی با ما چه می کند! شاید ملائکه شگفت زده شوند زیرا چنین چیزی خیلی کم دیده

اند که عده ای هستند که گله و شکایت ندارند و از حق تعالی راضیند.

         - غصه، گریه یا خنده، هر چه را داری به خدا نشان بده. سر جانماز چرا خنده ات را به خدا نشان نمی دهی و

 فقط اخم و غصه ات را ارائه می دهی؟ خنده ات را بیاور اینجا و اخمت را ببر به دنیا. گرچه به دنیا هم اخم نکن،

پیش زن و بچه ات روی خوش نشان بده...