شخصى خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام رسید، عرض کرد: على جان! هزار دینار در این شهر نزد فلان شخص گذاشتم و به مدینه آمدم، اکنون مى‏گویند که او مرده است. به پسرش مراجعه کردم، گفتم: من نزد پدر شما هزار دینار امانت گذاشتم، آمده‏ام بگیرم. پسرش گفت: والله پدر ما در هیچ کجا، نه در دفترى و نه در وصیتش، چیزى نگفته است.

طلبکار گفت: على جان! من واقعاً به این پول نیاز دارم، چه کنم؟ حضرت فرمودند: من نمى‏گذارم که حق تو پایمال شود. به پسر بدهکار فرمود: بیرون مدینه، پشت تپه‏اى مى‏روى و آنجا مى‏ایستى، تعداد سگ مى‏آیند که یکى از سگها از همه زشت‏تر و بدترکیب‏تر است، به او بگو: چنین کسى آمده و مى‏گوید که من هزار دینار نزد تو امانت گذاشته‏ام، آن را کجا گذاشته‏اى؟

امیرالمؤمنین علیه السلام این قدرت را دارد که گوشه پرده برزخ را کنار بزند و به پسر میّت بگوید که پدرت را ببین. نه این که حضرت آنها را به دنیا آورده باشد، چون عالم برزخ، عالمى بین دنیا و آخرت است.

سند وجود برزخ بین دنیا و آخرت در قرآن است:

«وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلى‏ یَوْمِ یُبْعَثُونَ»

یعنى شما چهار دنیا را باید طى کنید؛ رحم مادر، دنیا، برزخ و قیامت. قیامت آخرین مرز است که دیگر بعد از آن دنیایى وجود ندارد.

نه این که امیرالمؤمنین علیه السلام آنها را از برزخ به دنیا آورده باشند، بلکه پسر را فرستاد و گوشه پرده را کنار زد که آن دنیاى برزخ را ببیند.

پسر رفت، بین آن چند سگ، به سگى که از همه سیاه‏تر، بدتر و زشت‏تر بود، گفت: پدر! چنین داستانى است، آیا این طلبکار راست مى‏گوید؟ گفت: این هزار دینارش، در خانه و زیر فلان دیوار است. آدرس داد، گفت: برو بردار و به او بده. اى پسر! این را نیز به تو بگویم که تنها راهى که در این عالم درست است، راه على علیه السلام است و ما بى‏راهه رفتیم و گرفتار شدیم. این راه ما راه على علیه السلام نیست، بلکه راه ضدّ على علیه السلام است و روندگان در راه ضدّ على علیه السلام، بعد از مرگ، به همین صورت محشور مى‏شوند.

در قرآن مى‏خوانید:

«وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ»

خدا حیوان‏ها را نیز محشور مى‏کند، یعنى همین حیوان‏ها، والّا پروردگار که حیوان دیگرى را در قیامت نمى‏آورد. آنهایى که انسان آفریده شدند، ولى‏

«فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ»

سگ هار شدند و به همه مى‏پرند اگر چه شکل فعلى او شکل انسان دو پا است، ولى در قیامت مانند چهار پا محشور مى‏شوند.

گفت: پسرم! ما که دیگر تمام دربها به رویمان بسته شده است. ولى به تو بگویم که راه سالم فقط راه على علیه السلام است. جالب این است که علماى اهل تسنن نیز این معنا را مى‏دانند، نه عوام آنان.

تفسیرى از تفاسیر علمى، به نام تفسیر «مفاتیح الغیب» است که نویسنده‏اش اهل شهررى بوده، به نام فخر رازى،  که رازى یعنى اهل رى. اى فخر رازى از علماى رده اول اهل تسنن است. او در تفسیر سوره فاتحة الکتاب بحث مى‏کند که آیا ترک‏

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» سوره فاتحه نمازِ واجب، جایز است؟ اگر نگوید، نمازش صحیح است یا نه؟  آنهایى که مکّه رفته‏اند، دیدند که امام جماعت مکه، وقتى «اللّه اکبر» مى‏گوید، مقدارى مکث مى‏کند، بعد مى‏گوید: «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ»** یعنى‏ «بِسْمِ اللَّهِ» آن را مى‏دزدد و نمى‏گوید. فخر مى‏نویسد: آیا ترک‏ «بِسْمِ اللَّهِ» جایز است؟ و آیا «بِسْمِ اللَّهِ» را آهسته باید گفت- مانند علماى مدینه، چون مذهب علماى مدینه با علماى مکه فرق مى‏کند- یا باید بلند گفت؟ مى‏گوید: بسیارى از علماى بزرگ‏ «بِسْمِ اللَّهِ» را نمى‏گویند، ما از آنها پیروى کنیم و نگوییم؟ بسیارى‏ «بِسْمِ اللَّهِ» را آهسته مى‏گویند، ما نیز آهسته بگوییم؟ چه باید کرد؟

مى‏گوید: من جستجو و تحقیق کردم که در امت پیامبر صلى الله علیه و آله- حرف انسان سگ نما را یادتان نرود که به پسرش گفت: راه على علیه السلام درست است- گفت: من دقت کردم، یقین پیدا کردم که على بن ابى طالب علیه السلام در تمام نمازها «بِسْمِ اللَّهِ» را بلند مى‏گفت و من در این مسأله به على علیه السلام اقتدا مى‏کنم، چون راه او حق است؛ یعنى نمازهایم را با «بِسْمِ اللَّهِ» مى‏خوانم و بلند مى‏گویم.

مرحوم فیض کاشانى نوشته است: در حروف مقطعه قرآن، اگر حروف تکرارى مقطعه را حذف کنید و تمام آنها را ترکیب کنید و جمله بسازید، این جمله در مى‏آید: «صراط على حق نمسکه»؛ در این دنیا فقط راه على علیه السلام حق است. فقط در این راه حرکت کن! ما نیز به آن راه چنگ انداخته‏ایم. این حروف مقطعه قرآن است که حرف خداست.  اهل سنت مى‏گویند: ما در راه پیغمبر هستیم، ولى ما با هزار دلیل ثابت کردیم که در راه پیغمبر صلى الله علیه و آله نیستند. یک دلیلش این است که پیغمبر صلى الله علیه و آله در غدیر خم فرمودند: على بر شما ولایت دارد. دو ماه بعد، پیغمبر صلى الله علیه و آله از دنیا رفتند، شما ابوبکر را ولىّ خودتان کردید. شما کجا در راه پیغمبر هستید؟

این هدیه براى ملک الموت؛ «رضا الخصماء» که تمام طلبکارها را تا نمرده‏اى از خودت راضى کنى. اگر راضى نکنى چه مى‏شود؟ این را باید از قرآن و روایات بررسى کنیم تا ببینید در قیامت چه افتضاحى به بار مى‏آید؟ مال مردم خوردن آسان نیست.