میرزا جواد آقا ملکى تبریزى‏ - استاد اخلاق امام (ره)- در نجف، شاگرد چهره‏هاى برجسته‏اى بودند که در نهایت به آخوند ملاحسینقلى همدانى‏  مى‏رسد که داستان زندگى او نیز داستان عجیب و شنیدنى است؛ که بعد از شیخ انصارى‏  در مقام مرجعیت شیعه قرار گرفت، ولى مرحوم آیت الله سید على شوشترى اجازه نداد که او مرجع تقلید شود، گفت: خدا شما را براى مرجع تقلید شدن نیافریده است، اگر طبل مرجعیت بزنید، قیامت گریبانت را مى‏گیرند، خدا تو را ساخته است که با این نفَس و علمى که به تو داده است، انسان بسازى، نه فقه و اصول بگویى. ایشان نیز قبول کردند:

چقدر خوب است که شخص بیدارى در گوش خواب زده‏اى بگوید: راه تو این نیست و او نیز قبول کند. گفت: تو اگر مى‏خواهى مرجع تقلید شوى، باید در جهنم بروى. تو مسیر دیگرى را باید طى کنى.

حاج آقا حسین مى‏فرمودند: شب چهار شنبه به مسجد جمکران رفته بودم. آن مسجد قدیمى که چقدر با روح و با معنویت بود. چه کسانى آنجا نماز خواندند. من خودم چه نمازهایى و چه حال‏هایى را آنجا دیدم و چه دعاهایى را دیدم که مستجاب شد.

گفت: نماز صبحم را در آنجا خواندم و پیاده به قم برگشتم. نزدیک ظهر بود، گفتم: اکنون که تا اینجا آمده‏ام، بروم جمالِ «جمال السالکین» حاج میرزا جواد آقاى ملکى تبریزى را زیارت کنم. کار دیگرى نداشتم، فقط مى‏خواستم بروم تا ایشان را ببینم، چون انسان با دیدن این چهره‏ها، به یاد خدا مى‏افتد.

گفت: درب را زدم. درب را باز کردند، گفتم: آقا تشریف دارند؟ گفتند: براى نماز آماده شده‏اند و الان روى جانماز رفتند. داخل تشریف بیاورید. آهسته که صداى پاى من شنیده نشود آمدم و پشت سر ایشان ایستادم که نماز ظهر را با او بخوانم. هنوز تکبیرة الاحرام را نگفته بودند و در مقدمه ورود به نماز، این آیه شریفه را خواندند:

«وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِیفاً»

«وجه» یعنى همه وجودم؛ روح و قلب و عقل من باور کردند. این آیه را که مى‏خواند، گویا داشت خدا را مى‏دید. مانند سیل از محاسن ایشان اشک روى لباس ایشان مى‏ریخت و بعد دو دست خود را بلند کردند:

من براى بدن خودم نماز نمى‏خوانم، حال خدایا! دوست دارى در قیامت مرا به جهنم ببرى، ببر. آن چیزى که براى من لذت دارد، خواسته توست. بخواهى به جهنم نیز مى‏روم و صدایم درنمى‏آید. راستگوترین انسان فرمود:

«فهَبَنِى یا الهى و سیّدى و مُولاى و رَبّى صَبرتُ عَلى عَذابِک فَکیف أصبِرُ عَلى فِراقِکَ»

براى این که رضایت تو را جلب کنم، با پاى خودم در آتش مى‏روم و صدایم نیز درنمى‏آید.

تکبیرة الاحرام نماز یعنى همه چیز را با اشاره دستم پشت سر گذاشتم؛ زن، فرزند، پول، مال، حساب‏هاى بانکى، عروس، داماد، نوه، همه را پشت سر ریختم، من ماندم و تو.

گفت: میرزا جواد آقا «الله اکبر» را گفت و از دنیا رفت. این نماز است. نگاه خدا به انسان که نگاهى با محبت‏تر، عاشقانه‏تر، تربیتى‏تر و پرمنفعت‏تر از این نیست.