مى‏نویسند: انوشیروان‏ با وزیرش رد مى‏شدند، به خرابه‏اى رسیدند، دو جغد با هم حرف مى‏زدند. بوذرجمهر شخص باسوادى بود، که هم زبان ایرانى را استاد بود و هم زبان هندى را. «کلیله و دمنه» را ایشان اولین بار از زبان هندى به زبان ساسانى برگرداند. بعد عبدالله بن مقفع‏ به عربى برگرداند و ملّاحسین کاشفى سبزوارى‏ به فارسى برگرداند و به نام «انوار سهیلى» نامید که کتاب خیلى خوبى است.

این کتاب عیب‏ها و حسن‏ها را از زبان حیوانات بیان کرده است که آن عالم هندى ساخته بود بوذرجمهر چون آن را ترجمه کرد مشهور شد که بوذرجمهر زبان حیوانات را مى‏فهمد.

انوشیروان به بوذرجمهر گفت: این دو جغد به همدیگر چه مى‏گویند؟ گفت:

ممکن است دوست نداشته باشند که ما بدانیم چه مى‏گویند. گفت: نه، بگو آنها چه مى‏گویند. گفت: آن جغد خاکسترى، جغد نر است و آن جغد دیگر، ماده است.

جغد خاکسترى به خواستگارى دختر این جغد ماده آمده است براى پسر خودش.

دارند با هم صحبت مى‏کنند تا مقدمات را فراهم کنند.

آن جغد ماده مى‏گوید: دختر من در زیبایى، پر زدن و حرف زدن کم‏نظیر است، پس مهریه‏اش سنگین است. جغد نر گفت: مهر دخترت چقدر است؟ گفت: صد هزار خرابه. جغد نر گفت: پسر من صد هزار خرابه از کجا بیاورد. گفت: تا این مرد- انوشیروان- بر سر کار است، این مملکت رو به خرابى است و هر چه خرابه بخواهى، پیدا مى‏شود. تا ستمگران سرکار هستند، هم اقتصاد خراب است، هم اخلاق، هم زندگى و هم گره‏هاى زندگى مردم زیاد است. همه مردم دچار چه کنم چه کنم هستند. این طبع ستم و ستمکار است.

واعظ خوش بیان و خوش قیافه‏اى را سى روز ماه رمضان دعوت به منبر نمودند.

از روز اول ماه رمضان شروع به تفسیر آیات بهشت کرد و از نعمت‏هایش گفت. بعد روز بیست و نهم روى منبر نشست، کسى به او گفت: آقا! تا منبرت را شروع نکرده‏اید، ممکن است فردا عید فطر شود، شما بیست و نه روز را از بهشت گفتى، یک روز نیز از جهنم بگو! واعظ گفت: جهنم را که مى‏روید و مى‏بینید، من جایى را که نمى‏بینید، مى‏گویم.

فرصت از دست دادگان ناله مى‏کنند که خدایا! ما را از دوزخ درآور تا به دنیا برگردیم و فرصت‏ها را غنیمت بدانیم؛ صدقه بدهیم، انفاق کنیم، درمانگاه، بیمارستان و مدرسه بسازیم، دختران بى‏جهیزیه را شوهر بدهیم، بى‏خانه‏ها را خانه‏دار کنیم، ماه رمضان را روزه بگیریم، نماز بخوانیم، کسى را مسخره نکنیم، آبروى کسى را نبریم، کسى را به خاک سیاه ننشانیم و نان کسى را نبُریم.

«نَعْمَلْ صالِحاً غَیْرَ الَّذِی کُنَّا نَعْمَلُ»

غیر از آنچه که انجام دادیم، انجام دهیم، چون آنهایى که ما انجام دادیم، سوزاندن فرصت‏ها بود. این حرف دوزخیان است. ببینید که از دست دادن فرصت، مساوى با جهنم است.