پیغمبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله گفتند: یک جوانى که هر روز نماز جماعت مى‏آمد، دارد مى‏میرد. فرمود: عجله کنید! بالاى سرش برویم. آمدند و داخل اتاق نشستند، دیدند دارد مى‏میرد، فرمود: جوان! من پیغمبر تو هستم.

گفت: فدایت شوم، فرمود: بگو «لا اله الا الله» زبانش بند آمد. جوان! الان ملک الموت مى‏رسد، بگو: «لا اله الا الله» مى‏خواست بگوید، ولى زبانش قفل مى‏شد.

پیغمبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله سریع فرمود: مادر دارد؟ گفتند: بله، فرمود: صدایش کنید.

آمدند و به مادر آن پسر گفتند: رسول خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله تو را مى‏خواهد، عجله کن، بیا.

آمد، عرض کرد: یا رسول الله! چه مى‏خواهید؟ فرمود: از دست این پسر ناراحت هستى؟ گفت: با او قهر هستم. فرمود: زبانش بند آمده، گفت: به جهنم، بگذار بند بیاید. پیغمبر «رحمةٌ للعالمین» است، دارد مى‏سوزد که یکى دارد بى‏دین مى‏میرد، فرمود: مادر! از او راضى شو.

گفت: نمى‏خواهم، چرا؟ گفت: دلم سوخته است. فرمود: عیبى ندارد، با تو کارى ندارم. به یارانشان رو کردند، فرمودند: سریع در این حیاط هیزم جمع کنید، مادر گفت: هیزم براى چه مى‏خواهید؟ فرمود: مى‏خواهم آتش درست کنم و تا نمرده او را داخل آتش بیاندازم. گفت: بچه من را؟ فرمود: بله، بچه تو را. گفت: مگر من مى‏گذارم. فرمود: آخر چون تو از او ناراضى هستى، دارد جهنم مى‏رود، من مى‏خواهم او را در دو هیزم بسوزانم، مى‏گویى نه، پس چطور راضى مى‏شوى که به جهنم برود؟ گفت: من غلط کردم، خدایا بچه‏ام را ببخش.

خوش به حال آنهایى که پدر و مادرشان زنده هستند، من هر دو سه شب یک بار به پدر و مادرم مى‏گویم: موتور مى‏خواهد کند کار کند، سحر بلند مى‏شوید یک دستى بلند کنید، حل مى‏شود، تلفن مى‏کنم و مى‏گویم: جمعیت اضافه شده، مطلب بیشترى مى‏خواهم، سحر بلند مى‏شوید، دست بلند کنید، یک کتاب هزار صفحه‏اى را باید همه‏اش را نگاه کنم، پدر و مادرم که دعا مى‏کنند، تا باز مى‏کنم چیزى را که مى‏خواهم در همان کتاب و همان صفحه مى‏بینم، گشتن دیگر نمى‏خواهم.