مسافرى از ایران به هند مى‏رود. هند خیلى بزرگ و شبه قاره است و جمعیت آن از یک میلیارد بیشتر است. این طور که در بررسى‏ها نوشته‏اند، مردم هند وابسته به پانزده میلیون دین هستند. خدا یک دین بیشتر ندارد، آن هم اسلام است. از زمان‏ حضرت آدم علیه السلام دین خدا اسلام بوده و تا قیامت نیز همین است. این پانزده میلیون دینى که در هندوستان حاکم است، تماماً ساخت بشر است.

این مسافر نقل کرده است: من چون مدتى باید در هند مى‏ماندم، کارهاى خرید، آشپزى و خوراکم را خودم انجام مى‏دادم. روزى براى خریدن گوشت به مغازه قصّابى رفتم. نمى‏دانستم این قصّاب مسلمان نیست؛ چون نباید مسلمان از کافر گوشت بخرد، چون که ذبح آنها صحیح نیست، ولى باظاهرکه نمى‏شد فهمیداین شخص درچه دینى است.

در نوبت ایستادم. هر کسى هر مقدارى گوشت مى‏خواست، خرید. من مى‏دیدم این قصّاب قبل از این که گوشت هر کدام را بکشد، برمى‏گردد و پرده سفیدى را ذرّه‏اى کنار مى‏زند و بعد دوباره مى‏آید، گوشت‏ها را مى‏کشد و تحویل مشترى مى‏دهد.

نوبت من شد. لهجه هندى را یاد گرفته بودم. به او گفتم: چرا هر مشتریى مى‏آید و گوشت مى‏خواهد، مى‏روى این پرده سفید را کنار مى‏زنى؟ گفت: من بت‏پرست هستم. شکل بتى را که مى‏پرستم، درست کرده‏ام و آنجا پشت پرده روى طاقچه گذاشته‏ام. مى‏روم و بت را نگاه مى‏کنم و با نگاه به او حواسم جمع مى‏شود که بت به من مشرف است و عمل مرا مى‏بیند، لذا خجالت مى‏کشم که در ترازو و گوشت فروشى تقلّب کنم.

اگر کسى در همه امور زندگى خود، خدا را بیننده و ناظر خود و خود را مسافر و دنیا را مسافرخانه و مرگ را پل این سفر ببیند، آیا دیگر تخلف مى‏کند؟ مال مردم را مى‏برد؟ ظلم و معصیت مى‏کند؟ نه. غافلان و جاهلان گناه و معصیت مى‏کنند.