حکایت موسى و سه حاجتمند - بشنو این نی چون حکایت می کند

»» حکایت موسى و سه حاجتمند

موسى عمران کلیم طور عشق‏		آن چراغ پرفروغ نور عشق‏
آنکه دائم با خدایش راز داشت‏		راز با یزدان بى‏انباز داشت‏
شد روان تا جانب سیناى عشق‏		تا زعرش دل زند آواى عشق‏
آید آنجا در رکوع و در سجود		پر زند تا غیب از مرز شهود
گردد از هر قبطى و سبطى جدا		دست بردارد به درگاه خدا
با مناجات و دعا، راز و نیاز		خواند از اخلاص یار دل‏نواز

راز گوید با خدایش زاشتیاق‏		تا کند درمان مگر درد فراق‏
در میان ره جوانى باادب‏		گفت اى موسى بگو ازمن به ربّ‏
من مقیمم در سراى احتیاج‏		قصد آن دارم نمایم ازدواج‏

با یکى دختر که هم‏سو با من است‏		کفو من، هم خُلْق و هم‏خو با من است‏
مهربان و باصفا و باوفاست‏		درد تنهایى من را او شفاست‏
مادرش سدّ ره این ماجراست‏		حلّ مشکل موسیا لطف خداست‏
گو که حق بر من عنایت آورد		این مهمّم را کفایت آورد
موسى از نزد جوان شد سوى طور		با خلوص قلب سوى کوى نور
دید در ره مستمندى دل‏غمین‏		از پریشانى نشسته بر زمین‏
زیر لب دارد مناجات و دعا		گفت با حال فکارش موسیا
گو به حق مردى فقیرم دردمند		بى‏نوا ودل شکسته مستمند
روزیم وسعت دهد ربّ ودود		مالک الملک همه غیب و شهود
گفت موسى من دعایت مى‏کنم‏		زین غم و غصه رهایت مى‏کنم‏
جانب حق شد به سوز و ساز عشق‏		تا زجانان بشنود آواز عشق‏
دید مرد دیگرى را در مسیر		همچو او نادیده مسکین و فقیر
از پریشانى رخش چون ارغوان‏		در مثل همچون درختى در خزان‏
دل فکار و خسته و زار و پریش‏		دیده‏اش پر اشک و سر دارد به پیش‏
شعله بر جانش زفقر افروخته‏		آتش فقرش سراپا سوخته‏
ناى جانش پر زناله پر زدرد		مى‏کشد از سینه خود آه سرد
بى‏نوا و ناتوان و خسته است‏		بر وجودش راه چاره بسته است‏
گفت اى موسى کلیم طور عشق‏		اى کمال اندر کمال و نور عشق‏
اى به عالم بنده ربّ کریم‏		بنده خاص خداوند رحیم‏
گو به یزدان اى مرا پشت و پناه‏		اى غفور و اى ودود و اى اله‏

اى مرا محبوب قلب و نور جان‏		من نخواهم جز لباسى در جهان‏
من نخواهم بیش از این اى بى‏نیاز		اى که آگاهى تو از هر سرّ و راز
رفت موسى جانب کوى حبیب‏		آنکه مى‏باشد به هر دردى طبیب‏
رفت تا آرد دعا در کوى دوست‏		جان کند خوشبو زعطر و بوى دوست‏
رفت تا زارى کند از سوز جان‏		گریه آرد ناله آرد در نهان‏
چون به طور آمد خدا را یاد کرد		خویش را از ماسوا آزاد کرد
پس خطاب آمد زحق سوى کلیم‏		اى مهین پرورده رب کریم‏
در جواب آن جوان باصفا		آن جوان با صفاى باوفا
گو خداوند غفور و مهربان‏		مشکلت را کرد آسان اى جوان‏
مادر دختر لجوج است و عنود		چاره‏اش مرگ است در بزم شهود
عمر او پایان دهم این چند روز		تا رها گردى زرنج و ساز و سوز
از پس مرگش به دختر مى‏رسى‏		راحت و شادان به دلبر مى‏رسى‏
موسیا با آن فقیر دل‏غمین‏		گو مباش اینگونه مهموم و حزین‏
فقر تو با رحمتم جبران کنم‏		آنچه خواهى از برایت آن کنم‏
گو به آن مردى که بُد بى‏پیرهن‏		ذکر من باشد چو قندش در دهن‏
گو دلت از عشق من روشن بود		باطنت از لطف من گلشن بود
قلب تو باشد حریم کبریا		خالص و پاک و رؤوف و بى‏ریا
عاشقى اما به شمع روى من‏		سالکى اما به سوى کوى من‏
مى‏نباشى غافل از یادم دمى‏		عشق سوزان مرا تو همدمى‏
مطلع الفجر کمالات منى‏		گوئیا خاص رسالات منى‏

بى‏توقع باش و راه خود بگیر		اى به عشق من گرفتار و اسیر
پس مخواه از من لباس و پیرهن‏		اى فرشته‏خو رها گردان بدن‏
چون که موسى بازگشت از کوه طور		کوه طور و کوه عشق و کوه نور

هر یکى را هر جوابى داشت داد		شد دل هر یک زلطف دوست شاد
آنکه بودى عاشق ذات حبیب‏		جز غم جانان نمى‏بودش نصیب‏
گفت اى موسى خدا را بنده‏ام‏		تا ابد از حضرتش شرمنده‏ام‏
گر به مقراضم جدا گردد بدن‏		کى برم حاجت به نزد ذوالمنن؟
هان مرا عشق خدا سرمایه است‏		این جهان و آن جهانم مایه است‏
من که باشم بهره‏مند از لطف دوست‏		مغز را دارم چه مى‏خواهم زپوست‏
مى‏نباید خواهشى دیگر کنم‏		غیر جامه‏ىْ عشق او در بر کنم‏
گر بمانم زنده تا روز جزا		مى‏نخواهم از خدا غیر از خدا