عارفى ابلیسى را دید پایش را داخل مسجد مى‏گذارد و سریع بیرون مى‏آید پرسید: چرا چنین مى‏کنى؟

گفت: یک عابد زاهد نماز مى‏خواند مى‏خواهم بروم نمازش را از آن حالت‏

معنوى بیندازم ولى یک نفر از اولیاء خدا گوشه مسجد خواب است از ترس او که در خواب است مسجد نمى‏روم.

اگر ما یک قدرتى فوق قدرت ابلیس کسب کنیم که قدرت کسب آن را هم داریم ما جزء مخلصین مى‏شویم، دیگر به ما نمى‏تواند دست پیدا کند. الان که همه جانبه راه به ما دارد در خانه ما، در دل ما، اخلاقیات ما، روحیات ما، مانند خونى که در رگهاى آدم جارى است در تمام وجود آدم مى‏رود و مى‏چرخد، چطور مى‏تواند در درون ما بیاید مگر هر دلى دچار حسرت و ریا، یا دچار نفاق و غرور و عصبانیت و خشم هست.

ضعف شیطان‏

این شیطان در وجودش در حال کشتى است، حسرت که از خدا نیست، حسرت از ابلیس است، ریا از خدا نیست بلکه از ابلیس است، غرور و کبر که از خدا نیست از ابلیس است، بخل و سوء ظن از ابلیس است در وجود خیلى از انسان‏ها این مسائل در جریان است و دلیل بر این است که شیطان مثل خون مى‏تواند در همه وجود بچرخد؛ مگر اینکه ما داراى قدرتى بشویم که از ما بترسد اگر از ما بترسد دیگر سراغ ما نمى‏آید. دشمن اگر نترسد سراغ انسان مى‏آید.

با توجه به اینکه، پروردگار در قرآن مجید مى‏فرماید شیطان یک موجود ضعیف است چرا بر ما تسلط دارد چون ما از او ضعیف‏تریم.

پروردگار در قرآن مى‏فرماید:

«إِنَّ کَیْدَ الشَّیْطَنِ کَانَ ضَعِیفًا» مکر شیطان ضعیف است، نقشه‏هاى شیطان ضعیف است.

اما چگونه یک موجود ضعیف مى‏تواند راحت ما را به دام بیندازد؛ چون از خودش ناتوان‏تر پیدا کرده است. اما اگر از خودش قویتر پیدا کند احمق نیست که‏ درافتد. با اهل خدا کار ندارد؛ چون چند مرتبه که سراغ آنان آمد ضربه به نماز بزند، ضربه به جهاد بزند، ضربه به امور مالى بزند، ضربه به بندگى بزند و ما توجهى به او نکردیم و الله بار دیگر سراغ ما نمى‏آید.

قوى‏تر از شیطان هواى نفس است که سراغ انسان مى‏آید. اگر آن را هم که بیرون کردیم دیگر راحت مى‏شویم، دیگر دشمنى نمى‏ماند که با ما جنگ و جدال بکند.

براى اهل خدا ابتلاء و آزمایش و حادثه مانند افتادن در آتش است یا بریدن سر فرزند به دست خویشتن است. فرقى ندارد که حادثه مالى باشد یا حادثه بیست و پنج سال مبارزه با فرعون مصر است. حادثه هزار شبانه روز گرسنه و تشنه و زندانى‏ شدن پیغمبر و یارانش و خانواده او حتى بچه‏هاى شیر خواره در شعب ابى‏طالب باشد. مسئله زندان نبود تحریم اقتصادى هم شده بودند.

اول صبح چون عربستان روز و شبش در چهار فصل مساوى است تمام دوازده ماه، شب دوازده ساعت، روز هم دوازده ساعت است، دوازده ساعت از طلوع تا شب آفتاب مى‏تابید در این شعب پیغمبر و مسلمان‏ها و زن و بچه‏ها داخل شعب بودند تا صبح، گرماى این دره خفه کننده بود ولى با کمال نشاط این هزار شبانه روز را ماندند و هر وقت صورت روى خاک گذاشتند گفتند:

«الحمد لله على کل حال»

و یک کلمه نگفتند خدایا! قبل از اینکه ما مسلمان بشویم این همه بلا به سرمان نمى‏آمد، این چه دینى است که قبول آن باید به قیمت این همه حادثه تمام بشود.