جوانى از مؤمنان به موسى بن عمران و عامل به آیات حضرت حق، قلبش را از تعلق به امورى که او را از خدا بازمى‏داشت تخلیه کرده بود، و ارتباط خود را با مردمى که او را از فیوضات الهیه محروم مى‏نمودند بریده بود، و با همه‏ى وجود در گردونه‏ى عبادت و طاعت فعالیت مى‏کرد، و فرمان غیر حضرت حق را گوش نمى‏داد و اطاعت نمى‏نمود.

دو نفر از بزرگان و پیرمردهاى قومش براى برگرداندنش به زندگى اهل دنیا به نزد او آمدند و به او مى‏گفتند: اى کسى که خود را دچار کارهاى سخت و طاقت‏فرسا نموده‏اى، فکر نمى‏کنیم بر آن طاقت آورى و بر کرسى صبر و استقامت اقامت کنى، جوان گفت قیامم به عبادت در پیشگاه حق با ارزش‏تر از این سخن‏هاست!

گفتند همه‏ى خویشانت مشتاقند که تو را در میان خود با یک زندگى معمولى ولى همراه با عبادت ببینند، و عبادت تو در کنار آنان قطعاً عبادتى برتر و بهتر است، جوان گفت هر گاه خدا از من راضى باشد، هر نزدیک و دورى از من راضى خواهد بود، گفتند تو جوانى بى‏تجربه‏اى، و ما سرد و گرم روزگار را چشیده‏ایم، مى‏ترسیم دچار عجب و خودبینى گردى! جوان پاسخ داد کسى خود و جایگاهش را در جهان هستى شناخته به خودبینى دچار نمى‏شود، تا ضرر آن را بچشد، یکى از آن دو پیرمرد به دیگرى نگاه کرد و گفت برگردیم که مسلماً این جوان بوى بهشت را استشمام کرده و به گفته‏ى ما توجّه نمى‏کند!