امروز که داشتم شماره جدید  مجله همشهری جوان رو می خوندم که متعلق به هفته اول مردادماهه، توی صفحه ۱۴ به  مطلبی برخوردم که مطمئنم خیلی ها با خوندنش داغ دلشون تازه می شه و خیلی ها هم مثل من تنشون می لرزه که خدایا نکنه یک روز من هم به این درد مبتلا بشم و بعد دست به دعا برمی دارند که خدایا من رو از شر بلایای آخر الزمان نجات بده و چه و چه و چه... !

عنوان گزارش چاپ شده توی هفته نامه همشهری جوان این بود: به پایان رسیدیم و نکردیم آغاز 

همین عنوان آدم رو یاد کسی میندازه که توی یک مسابقه دو در حالی که تا قبل از شروع مسابقه و هنگام آماده کردن خودش برای دویدن به کاپ قهرمانی فکر می کنه، یکهو به هنگام شروع مسابقه و برداشتن قدم اول به قصد دویدن یا حداکثر توی قدمهای سوم و چهارم کله پا می شه و با مخ میاد زمین، بعد هم یا به دلیل ضربه مغزی غزل خداحافظی رو سر میده و یا گنگ و بی ثمر روی تخت بیمارستان برای مدتهای طولانی ولو می شه تا کی بتونه مدال پرافتخار مرگ رو به گردنش بندازه.