امام خمینى رحمه الله نقل کردند که:
مردى در زمان جوانى من در شهرى پس از عمرى زحمت در راه تحصیل امور مادّى خانهاى مجلّل براى خود و فرزندانش بنا کرد، چند روزى از نشستن در آن خانه نگذشته بود که مرگش فرارسید، کلمه طیّبه لا اله الّا اللّه به او تلقین کردند و او با ترشرویى از گفتن آن سرمىپیچید و با اوقات تلخى گفت: عمرى براى فرزندانم و ساختن خانه زحمت کشیدم، اکنون که فرزندانم بزرگ شدهاند و مىخواهم کنار آنان در این خانه روزى چند خوش باشم خدا مىخواهد مرا به جهان دیگر انتقال دهد؟
من هرگز از خدا راضى نخواهم بود. این بگفت و با ناراضى بودن از حق چشم از جهان بست.
در اصحاب رسول خدا و ائمّه طاهرین علیهم السلام کسانى بودند که ابتداى بسیار خوبى داشتند، ولى به عاقبت بسیار بدى دچار شدند، معاذبن جبل، سعد بن وقّاص، زبیر، طلحه از نمونههاى بارز آن افرادند.
.jpg)
