حسد بیمارى مهلک و عجیبى است که گاهى آتش این بیمارى خودِ انسان را گرفته و به دیار عدم و نیستى و مرگ و هلاکت مى‏برد.

نویسنده کتاب «الضوء اللّامع» داستان عجیبى درباره حسد نوشته است:

«مردى که معاصر با موسى‏الهادى بود و در بغداد مى‏زیست، نسبت به یکى از همسایگان خود حسد مى‏ورزید و با تمام امکاناتش علیه او مى‏کوشید، ولى نتوانست به او زیانى برساند. برده خردسالى را خریدارى کرد و او را تربیت نمود تا سرانجام پا به سنّ جوانى و رشد گذاشت. روزى به او دستور داد که وى را روى پشت بام منزلِ حریف و موردِ حسدش به قتل رساند تا همسایه او را به جرم قتلش‏ دستگیر کرده و اعدام کنند.

کاردى تهیه کرده آن را تیز و بُرّان ساخت و در اختیار غلامش قرار داده و گواهینامه یا وصیت‏نامه‏اى را نوشت که بر طبق آن، غلام مذکور پس از مرگش باید آزاد شود و حدود یک ثلث از اموالش را به او بپردازند. این فرد حسود شفاهاً نیز به غلام گفت: پس از کشتن من آزادى و به هر کجا که دلت مى‏خواهد مى‏توانى مسافرت کنى.

مرد حسود غلام را پس از آن که از چنین کارى سخت امتناع مى‏ورزید وادار به اطاعت از فرمان خود ساخت. غلام به او مى‏گفت: من از خدا نسبت به جان تو بیمناک هستم، اى مولاى من! چرا براى کارى که معلوم نیست بر وفق مرادت انجام گیرد جانت را به خطر مى‏اندازى؟ و بر فرض هم که مطابق میل تو، این کار به ضرر همسایه‏ات تمام شود پس از مرگِ تو چه سودى عاید تو خواهد ساخت؟

مرد حسود نیمه‏هاى شب از بستر بیرون آمد و غلام را از خواب بیدار کرد. غلام با چهره‏اى سرشار از بیم و هراس از جا برخاست، چاقوى تیز را در اختیار غلام قرار داد و آرام آرام روى بام خانه همسایه رفتند، روى زمین خوابید و بدنش را در برابر قبله قرار داد و به غلام گفت: زودتر کار را تمام کن.

غلام هم چاقو را به حلق او آشنا ساخته و رگ‏هاى گردن او را برید و به بستر خود بازگشت و او را در حالى که در خون خویش در مى‏غلطید رها کرد.

بامدادان اهل منزل دیدند که از پدر بچه‏ها خبرى نیست، سرانجام پس از تجسّس کافى بدن بى‏سر او را بر روى پشت‏بام همسایه یافتند و همسایه را دستگیر کردند. اما وقتى براى موسى الهادى حقیقت قضیه مکشوف گردید او را آزاد ساختند.» حسد تا این پایه در آدمى پیشروى مى‏کند که انسان، خود را براى رسیدن به‏ هدف خویش در حسد ورزیدن به کشتن مى‏دهد، علاوه بر آن که خود مى‏خواهد با سرنوشت و تقدیر الهى نیز به ستیز برخیزد.

منصور فقیه مى‏گوید:

هان، به کسى که نسبت به من حسد مى‏ورزد بگو، آیا مى‏دانى به چه کسى اسائه ادب مى‏کنى؟ به حضرت حق در کارهایش اسائه ادب مى‏نمایى، آنگاه که از بخشش او نسبت به من احساس بى‏تابى و اظهار نارضایى مى‏نمایى.

جزا و عوائد تو از رهگذر حسد این است که بر پاداش من افزوده گردد و تو به مطلوب خویش دست نیابى.

چه خوب است انسان در همه امور، دیده از همه چیز برگیرد و جز به حضرت محبوب ننگرد، در این صورت است که درون و باطن و نفس و روان از آرامش عجیبى برخوردار مى‏شود و دیو رذیلت انسان را رها کرده و جاى خود را به فرشته فضیلت خواهد داد. آنان که بدون او زندگى مى‏کنند، البته باید دچار رذایل اخلاقى گردند و از پى آن گرفتار اضطراب و ناامنىِ درون شوند.