زائرى به نجف آمده بود، مى‏خواست به حرم امیرالمؤمنین علیه السلام برود، بقچه لباس‏هاى کثیف در دست او بود، مقدس اردبیلى را مى‏بیند، خیال مى‏کند که کارگر است، به ایشان گفت: کار مى‏کنى؟ مقدس اردبیلى مى‏فرماید: بله، آن مرد گفت:

لباس‏هاى مرا بگیر، و خوب براى من بشور، هر چه مزد تو شد پرداخت مى‏کنم.

مقدس گفت: چشم.

کنار آب آمد، با هر وسیله‏اى لباس‏ها را شستشو کرد، لباس‏هاى او را با تأنى شست، به لباس‏ها نگاه کرد که لکّه‏اى در آنها نمانده باشد، چهار پنج بار لباس‏ها را شست، هنگامى که آن مرد از حرم برمى‏گشت همان موقع بود که طلبه‏ها و بزرگان مى‏خواستند به نماز بروند، طلبه‏ها مى‏خواستند آن مرد را ادب کنند؛ زیرا آن مرد با این کار به مقدس اردبیلى اهانت کرده بود، مقدس اردبیلى فرمود: «ان حقوق اخواننا المؤمنین أکثر من أن یقابل غسل ثیاب» حقوقى که برادران مؤمن بر عهده ما دارند، بسیار بیشتر از شستن یک لباس مى‏باشد.

پروردگار کسى را بى‏علت و بى‏سبب، به درجات عالى انسانى و الهى نمى‏رساند.