«عطار» در منطق الطیر روایت مى‏کند:

«شبى حضرت روح الامین در سدرة المنتهى قرار داشت، شنید از جانب خداى مهربان نداى لبیک مى‏آید، ولى ندانست این لبیک در جواب کیست. خواست شایسته شنیدن لبیک را بشناسد، در تمام آسمان و زمین کسى را نیافت. ملاحظه کرد از پیشگاه حضرت حق پیاپى جواب لبیک مى‏رسد.

دوباره نظر کرد اثرى از چنان بنده‏اى که سزاوار مقام جواب باشد نیافت، عرضه داشت: الهى، مرا به سوى بنده‏اى که پاسخ ناله‏اش را مى‏دهى راهنمایى کن.

خطاب رسید: به خاک روم نظر انداز. نظر کرد دید بت پرستى در بتخانه روم در حالى که چون ابر بهار مى‏گرید بتش را صدا مى‏زند.

جبرئیل از مشاهده این واقعه در جوش و خروش آمد، عرضه داشت: حجاب از برابرم برگیر، که چگونه است که بت پرستى بت خود را ستایش مى‏کند و او را به زارى مى‏خواند و تو از روى لطف و رحمت جوابش را مى‏گویى، خطاب رسید:

بنده‏ام دلش سیاه شده به این خاطر راه را گم کرده، ولى چون مرا از کیفیت راز و نیازش خوش آمد جواب مى‏گویم و به پاسخش لبیک مى‏سرایم تا به این وسیله راه را پیدا کند. در آن هنگام زبان او به خواندن خداى مهربان گشوده شد!!» .