عطار» در منطق الطیر مىگوید:
«مردى پس از گناه روى گناه و کثرت معصیت توفیق توبه یافت. پس از توبه بر اثر غلبه هواى نفس دچار معصیت شد، بار دیگر توبه کرد ولى توبه خود را شکست و گرفتار گناه شد تا جایى که به عقوبت و جریمه و مکافات و کیفر بعضى از گناهانش مبتلا شد و به این حقیقت آگاهى پیدا کرد که عمرش را به بىحاصلى تباه کرده و نزدیک به رحلت شده به خیال توبه افتاد، ولى از خجالت و شرمسارى روى توبه نداشت و چون دانه گندم روى تابه سرخ شده از آتش در سوز و گداز بود، تا وقت سحر از منادى غیبى شنید:
اى گنهکار،
خداى مهربان مىفرماید:
چون اول توبه کردى تو را بخشیدم، وقتى توبه شکستى در حالى که مىتوانستم از تو انتقام بگیرم مهلتت دادم تا توبه کردى و توبهات را پذیرفتم تا بار سوم که توبه شکستى و خود را در معصیت غرق کردى؛ اکنون اگر به خیال توبه هستى توبه کن که توبهات را مىپذیرم» .
.jpg)
