مردى حکیم از گذرگاهى عبور مى‏کرد. دید گروهى مى‏خواهند جوانى را به خاطر گناه و فساد از منطقه بیرون کنند و زنى از پى او سخت گریه مى‏کند.

پرسیدم: این زن کیست؟ گفتند: مادر اوست. دلم رحم آمد، از او نزد جمع شفاعت کردم و گفتم: این بار او را ببخشید، اگر به گناه و فساد بازگشت بر شماست‏ که او را از شهر بیرون کنید.

حکیم مى‏گوید: پس از مدتى به آن ناحیه بازگشتم، در آنجا از پشت در صداى ناله شنیدم، گفتم شاید آن جوان را به خاطر ادامه گناه بیرون کردند و مادر از فراق او ناله مى‏زند. در زدم، مادر در را باز کرد، از حال جوان جویا شدم. گفت: از دنیا رفت ولى چگونه از دنیا رفتنى؟ وقتى اجلش نزدیک شد گفت: مادر همسایگان را از مردن من آگاه مکن، من آنان را آزرده‏ام و آنان مرا به گناه شماتت و سرزنش کرده‏اند، دوست ندارم کنار جنازه من حاضر شوند، خودت عهده‏دار تجهیز من شو و این انگشتر را که مدتى است خریده‏ام و بر آن‏ «بسم اللَّه الرحمن الرحیم» نقش است با من دفن کن و کنار قبرم نزد خدا شفاعت کن که مرا بیامرزد و از گناهانم درگذرد. به وصیتش عمل کردم، وقتى از دفنش برمى‏گشتم گویى شنیدم: مادر برو آسوده باش، من بر خداى کریم وارد شدم‏