نصر بن مزاحم در کتاب وقعه‏ى صفّین نقل مى‏کند: هاشم مرقال مى‏گوید: با تعدادى از قاریان قرآن در جنگ صفّین براى یارى امیرالمؤمنین علیه السلام شرکت داشتم، جوانى از طایفه‏ى غسّان از لشکرگاه معاویه به میدان آمد، رجز خواند، به على علیه السلام ناسزا گفت و مبارز طلبید. به شدت ناراحت شدم، از اینکه فرهنگ خطرناک معاویه، اینچنین مردم را گمراه کرده بود دلم سوخت، به میدان تاختم و به آن جوان غافل گفتم: اى جوان! هر سخنى که از دهان درآید، در پیشگاه‏ خداوند حساب دارد، اگر حضرت حق از تو بپرسد: چرا به جنگ على بن ابى طالب رفتى، چه پاسخ مى‏دهى؟ جوان گفت: مرا در پیشگاه خدا حجت شرعى هست، زیرا جنگ من با شما به خاطر بى‏نمازى على بن ابى طالب است!

هاشم مرقال مى‏گوید: حقیقت را براى او بیان کردم، نیرنگ و خدعه‏ى معاویه را براى او ثابت نمودم، چون به حقیقت واقف شد، از خداوند مهربان عذرخواهى کرد، و به عرصه‏گاه توبه وارد شد و به دفاع از حق با ارتش معاویه به جنگ برخاست‏ .