عبداللَّه مبارک مى‏گوید:

به مکّه مى‏رفتم، کودکى را بین هفت تا هشت سال دیدم که سبک بال و سبک بار، به سوى حرم روان است. پیش خود گفتم: طفلى خردسال این بیابان‏ها را تا مکّه چگونه سپرى مى‏کند. به نزدش شتافتم و بدو گفتم: از کجا مى‏آیى؟ جواب داد: از نزد خدا. گفتم: کجا مى‏روى؟ گفت: به سوى خدا. گفتم: این بیابان مخوف را با چه کسى طى کردى؟ گفت: با خداى نیکوکار. گفتم: راحله‏ات کو؟ گفت: زادم تقوى، راحله‏ام قدم و قصدم حضرت مولاست. گفتم: از چه طایفه‏اى؟ گفت:

مطّلبى. گفتم: فرزند که هستى؟ گفت: هاشمى‏ام. گفتم: واضح‏تر بگو. گفت: علوى فاطمى‏ام. گفتم: شعر سروده‏اى؟ گفت: آرى، گفتم: بخوان. اشعارى به مضمون زیر خواند:

«ماییم که واردان بر چشمه کوثریم؛ تشنگان لایق را از آن آب سیراب کرده و درصحراى محشر از آنان حمایت مى‏کنیم؛ هیچ کس جز از طریق ما به رستگارى نرسیده؛ و آن کس که زادش رابطه با ماست بیچاره و بدبخت نشد؛ آن که با ایمان و عملش ما را خوشحال کرد، از جانب ما مسرور مى‏شود و هر کس با ما به دشمنى و مخالفت برخاست، در اصل و ریشه‏اش خلل است و آن کس که حقّ مسلّم ما را غصب کرد، در قیامت سر و کارش با حضرت ربّ العزّه است»!!

او پس از خواندن آن اشعار از نظرم ناپدید شد. به مکّه رفتم، حجّم را بجا آوردم.

در بازگشت، جمعى را در بیابان دیدم دایره‏وار نشسته‏اند. سرکشیدم ناگهان آن چهره پاک و با عظمت را دیدم. پرسیدم: این شخصیّت والا کیست؟

گفتند: علىّ بن الحسین.