زمانى که جنگ خندق به پایان رسید، رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم به مدینه مراجعت کرد. هنگام ظهر امین وحى نازل شد و فرمان جنگ با یهودیان پیمان شکن بنى قریظه را از جانب حضرت حق اعلام کرد، همان وقت رسول اسلام مسلح شد و به مسلمانان دستور دادند: باید نماز عصر را در منطقه‏ى بنى قریظه بخوانید، دستور پیامبر انجام گرفت، ارتش اسلام بنى قریظه را به محاصره‏ کشید، مدت محاصره طولانى شد، یهودیان به تنگ آمدند، به رسول حق پیام دادند ابولبابه را نزد ما فرست تا درباره‏ى وضع خود با او مشورت کنیم.

رسول خدا به ابولبابه فرمودند: نزد هم پیمانان خود برو و ببین چه مى‏گویند.

ابولبابه وقتى وارد قلعه شد یهودیان پرسیدند: صلاح تو درباره‏ى ما چیست؟

آیا تسلیم شویم به همان صورتى که پیامبر مى‏گوید تا هرچه مایل است نسبت به ما انجام دهد؟ جواب داد: آرى، تسلیم او شوید، ولى به همراه این جواب با دست خود به گلویش اشاره کرد، یعنى در صورت تسلیم بلافاصله به قتل مى‏رسید، ولى از عمل خود پشیمان شد و فریاد زد: آه به خدا و پیامبر خیانت کردم! زیرا حق نبود اسرار را فاش و امر پنهان را آشکار کنم.

از قلعه به زیر آمد و یکسر به جانب مدینه رفت، وارد مسجد شد، با ریسمانى گردن خود را به یکى از ستونهاى مسجد بست «ستونى که معروف به ستون توبه شد» گفت: خود را آزاد نکنم مگر اینکه توبه‏ام پذیرفته شود یا بمیرم، رسول خدا از تأخیر ابولبابه جویا شد، داستانش را عرضه داشتند، فرمودند: اگر نزد من مى‏آمد از خداوند براى او طلب آمرزش مى‏کردم، اما اکنون به جانب خدا روى آورده و خداوند نسبت به او سزاوارتر است، هرچه خواهد درباره‏اش انجام دهد.

ابولبابه در مدتى که به ریسمان بسته بود روزها را روزه مى‏گرفت و شبها به اندازه‏اى که بتواند خود را حفظ کند غذا مى‏خورد، دخترش به وقت شب برایش غذا مى‏آورد و وقت نیاز به وضو بازش مى‏کرد.

شبى در خانه‏ى ام سلمه آیه‏ى پذیرفته شدن توبه‏ى ابولبابه به رسول خدا نازل شد:

«وَ آخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلًا صالِحاً وَ آخَرَ سَیِّئاً عَسَى اللَّهُ أَنْ‏ یَتُوبَ عَلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ» .

و گروهى دیگر به گناه خویش اعتراف کردند، عمل نیک و بدى را به هم آمیختند، باشد که خدا توبه‏ى آنان را بپذیرد، همانا خداوند آمرزنده‏ى مهربان است.

پیامبر به ام سلمه فرمودند: توبه‏ى ابولبابه پذیرفته شد، عرضه داشت: یا رسول اللَّه! اجازه مى‏دهید قبولى توبه‏ى او را من به او بشارت دهم، فرمودند:

آرى. ام سلمه سر از حجره بیرون کرد و قبولى توبه‏اش رابه او بشارت داد.

ابولبابه خدا را به این نعمت سپاس گفت، چند نفر از مسلمانان آمدند تا او را از ستون باز کنند، ابولبابه مانع شد و گفت: به خدا سوگند نمى‏گذارم مرا باز کنید مگر اینکه رسول خدا بیاید و مرا آزاد کند.

پیامبر آمدند و فرمودند: توبه‏ات قبول شد، اکنون به مانند وقتى هستى که از مادر متولد شده‏اى، سپس ریسمان از گردنش باز کرد.

ابولبابه گفت: یا رسول اللَّه! اجازه مى‏دهى تمام اموالم را در راه خدا صدقه بدهم؟ فرمودند: نه، اجازه‏ى دو سوم مال را گرفت، فرمودند: نه، اجازه‏ى پرداخت نصف مال را گرفت، فرمودند: نه، یک سوم آن را درخواست کرد، حضرت اجازه داد