در روایت آمده:

جوانى از انصار خوف و خشیت خدا بر او غالب شد، به گونه‏اى که این ترس‏ وى را در خانه محبوس کرد. رسول خدا صلى الله علیه و آله نزد او آمد و بر او وارد شد در حالى که او مى‏گریست. پیامبر او را در آغوش گرفت و او در آغوش پیامبر جان به جان آفرین تسلیم کرد.

از حالات یکى از خائفان نقل شده:

چهل سال سر به جانب آسمان برنداشت، تا روزى روى به آن جانب کرد، چنان منقلب شد که از پاى افتاد و جراحتى بر شکمش رسید، شب‏ها دست به بدن خود مى‏کشید از ترس این‏که مبادا مسخ شده باشد و اگر مردم به بلایى دچار مى‏شدند و بادى یا رعد و برقى به آنان مى‏رسید؛ مى‏گفت: این به خاطر من است، اگر مى‏مُردم، این مردم از این همه مصیبت خلاص مى‏شدند.

در احوالات اویس آمده:

در مجلس وعظ حاضر مى‏شد و از سخنان گوینده مى‏گریست، چون نام آتش مى‏شنید فریادى مى‏زد و برمى‏خاست و شروع به دویدن مى‏کرد و مردم از پى او روان مى‏شدند و فریاد مى‏زدند: دیوانه، دیوانه.

روایت مهمى از رسول خدا صلى الله علیه و آله به این مضمون رسیده:

آن گاه که خداوند عزیز، خلق اولین و آخرین را در وعده‏گاه روز معلوم جمع کند، ناگهان صدایى برخیزد که دورترین مردم، هم‏چون نزدیک‏ترین آنان بشنود و آن صدا این است:

اى مردم! من زمانى که شما را آفریدم ساکت بودم، پس امروز شما ساکت شوید و به من گوش فرا دهید؛ این است و جز این نیست که، اینک اعمال شماست که به شما باز مى‏گردد؛ ایها الناس! من نسبى قرار دادم و شما هم براى خود نسبى قرار دادید، پس نسب مرا پست داشتید و نسبت خود را بالا بردید؛ من گفتم:

گرامى‏ترین شما نزد خدا پرهیزکارترین شما است و شما از پذیرفتن این حقیقت‏ سرباز زدید و گفتید: فلان، پسر فلان و فلانى از فلانى ثروتمندتر است!

پس امروز من هم نسب شما را پست گردانم و نسب خود را بالا برم، کجایند پروا پیشگان؟ پس براى آن‏ها پرچمى برافراشته شود و آنان به دنبال آن به سوى منازل خود براه افتند و بدون حساب داخل بهشت شوند .

آرى، پروا پیشگان که متقیان هستند، خوف و رجا و دورى از حرام و اجراى واجبات از لوازم تقواى آنان است و حق است که بى‏حساب وارد بهشت شوند، بهشت جزاى عشق آنان به حضرت حق و خوف ایشان از مقام خداست و براى عاشق جایى جز بهشت و حالى جز حال رضایت حضرت یار نیست.

به قول عاشق وارسته، الهى قمشه‏اى: