از وجود مقدس حضرت صادق (ع) روایت شده است که: روزى حضرت ابراهیم اطراف کوه‏هاى بیت‏المقدس بخاطر یافتن چراگاهى گردش مى‏کرد تا گوسپندان خود را به آن ناحیه ببرد، ناگهان صدائى به گوشش رسید، به دنبال صدا مرد بلند قامتى را دید که در حال نماز است، پرسید بنده‏ى خدا براى که نماز مى‏خوانى، پاسخ داد پروردگار.

سؤال کرد از خویشان و بستگانت کسى باقى مانده؟ جواب داد نه، ابراهیم فرمود از کجا غذا براى خود فراهم مى‏کنى، به درختى اشاره کرد و گفت از میوه این درخت، و مقدارى از آن را هم براى زمستانم ذخیره مى‏کنم، از مسکن وى سؤال کرد: کوهى را نشان داد و گفت مسکنم آنجاست، فرمود ممکن است مرا به منزل خود ببرى و یک شب مهمان تو باشم، پیرمرد گفت: پیش روى منزلم آبى است که عبور از آن مشکل است. پرسید خودت چگونه مى‏گذرى؟ پاسخ داد من از روى آب مى‏گذرم، گفت دست مرا هم بگیر امید است حضرت حق به من نیزتوانائى عبور از آب را عنایت کند، پیرمرد دست خلیل الله را گرفت و هر دو از آب گذشتند، هنگامى که به منزل رسیدند، حضرت از او پرسید کدام روز بزرگ‏ترین روزهاست؟ گفت: روز قیامت که خداوند پاداش اعمال مردم را در آن روز مى‏دهد.

ابراهیم گفت جا دارد با هم دعا کنیم که خداوند ما را از شر آن روز ایمن بدارد، پیرمرد گفت: دعا را چه مى‏خواهى؟ به خدا سوگند سه سال است دعائى کرده‏ام و حاجتى خواسته‏ام هنوز مستجاب نشده، ابراهیم فرمود: مى‏خواهى بگویم چرا اجابت دعایت به تأخیر افتاده، زیرا خداوند وقتى بنده‏اى را دوست داشته باشد اجابت دعایش را به تأخیر مى‏اندازد تا مناجات کند و از حضرتش درخواست حاجت نماید زیرا راز و نیازش را دوست دارد، ولى بنده‏اى که خدا بر او غضبناک است، اگر چیزى درخواست کند، در قضاى حاجت او و برآوردن نیازش تعجیل مى‏کند، یا قلبش را از آن حاجت منصرف کرده ناامیدش مى‏نماید، تا دیگر درخواست نکند، سپس پرسید پیرمرد حاجت تو چه بوده؟

پیرمرد گفت: سه سال پیش رمه گوسپندى از اینجا گذشت، جوانى خوش‏چهره که دو رشته مو بر دو طرف سر داشت گوسپندان را چوپانى مى‏کرد، از او پرسیدم گوسپندها از کیست؟ گفت: از ابراهیم خلیل الرحمن، آن روز درخواست نمودم خدایا اگر در روى زمین خلیل و دوستى دارى به من نشان ده.

ابراهیم گفت: خدا دعایت را مستجاب نموده، من ابراهیم خلیلم، پیرمرد از جاى برخاست و ابراهیم را در آغوش گرفت