عالم بزرگ شیعه، شیخ مفید در کتاب «الارشاد» حدیثى از حضرت صادق علیه السلام درتوضیح عبادت امیرالمؤمنین علیه السلام بدین مضمون نقل مىکند:
واللّه قسم على بن ابىطالب علیه السلام تا از دنیا رفت هرگز حرامى نخورد و دو امرى از اوامر حق بر او عرضه نشد، مگر این که سختترین آن دو را براى عمل اختیار کرد و بر پیامبر صلى الله علیه و آله شدّتى نازل نشد مگر این که على را از باب اطمینانى که به او داشت خبر کرد؛ زیرا در امّت جز امیرالمؤمنین کسى طاقت عمل کردن به مانند پیغمبر نداشت، على عمل مىکرد عمل شخص ترسناک، آن حضرت خود را بین بهشت و جهنّم مىدید، امید ثواب و ترس از عقاب داشت، از کارکرد دست خود و محصول رنجى که در کار کردن کشیده بود، هزار بنده در راه خدا آزاد کرد.
قوت اهل بیتش را روغن و سرکه و خرما قرار داده بود، لباسش از کرباس بود و اگر آستینش بلند مىآمد، قیچى مىخواست و آن را قطع مىکرد.
کسى از اولادش در این امور شبیهتر از امام سجّاد علیه السلام نبود، حضرت باقر علیه السلام وارد بر پدر بزرگوار شد، دید پدر مهربانش به حدّى از عبادت رسیده که کسى به آن حد نرسیده، رنگش از بیدارى شب زرد شده بود و چشمانش گویى از شدّت گریه سوخته بود و جبههاش جراحت داشت، بینى آن جناب از کثرت سجود گویى پاره شده بود، ساق پاى آن حضرت از زیادى ایستادن در نماز ورم کرده بود.
امام باقر علیه السلام مىفرماید: از دیدن حال پدرم نتوانستم از گریه خوددارى کنم، گریه کردم در حالى که پدر مشغول فکر بود، پس به من توجّه کرد و فرمود: پسرم! صحیفههایى که عبادت امیرالمؤمنین در آن است به من بده، آنها را به دست حضرت دادم، مقدار کمى قرائت کرد، سپس آن را گذاشت و در حال ناراحتى و غصّه فرمود: چه کسى قدرت عبادت على بن ابىطالب را دارد؟!
عزیزان! على علیه السلام با آن کثرت عبادات، که در طاقت هیچ بشرى نیست، در پیشگاه حضرت حق در نیمه شب، هم چون مار گزیده به خود مىپیچید و مىگفت:
آه مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ وَبُعْدِ السَّفَرِ.
واى بر من از کمى توشه و دورى سفر.
اگر على علیه السلام در برابر عظمت حق، با داشتن آن همه عبادت بنالد و بگوید: آه از قلّت زاد، ما باید با این اعمال ناقص و پر از رعبت خود بگوییم: آه من عدم الزاد؛ بار خدایا! ما چیزى نداریم.
امّا با این همه نباید از کرم و رحمت و عنایت دوست ناامید بود که حضرت یار، همین عبادات ناقابل را که به توفیق خود او، انجام دادهایم با قیمت گران خواهد خرید، ما باید در همه لحظات در حال شکر او و عذرخواهى از جناب او باشیم.