روزى حضرت داود علیه السلام از منزل خود بیرون رفت و زبور مى‏خواند و چنان بود که هرگاه آن حضرت زبور مى‏خواند از حسن صوت او جمیع وحوش و طیور و جبال وصخور حاضر مى‏شدند و گوش مى‏کردند و هم چنان مى‏رفت تا به دامنه کوهى رسید که به بالاى آن کوه پیغمبرى بود حزقیل نام و در آن جا به عبادت مشغول بود.

چون آن پیغمبر صداى مرغان و وحوش و حرکت کوه‏ها و سنگ‏ها دید و شنید، دانست که داود است که زبور مى‏خواند.

حضرت داود به او گفت: اى حزقیل! اجازه مى‏دهى که بیایم پیش تو؟ عابد گفت: نه، حضرت داود به گریه افتاد، از جانب حضرت بارى به او وحى رسید: داود را اجازه ده، پس حزقیل دست داود را گرفت و پیش خود کشید.

حضرت داود از او پرسید: هرگز قصد خطیئه و گناهى کرده‏اى؟ گفت: نه، گفت: هرگز عجب کرده‏اى؟ گفت: نه، گفت: هرگز تو را میل به دنیا و لذات دنیا به هم مى‏رسد؟

گفت: به هم مى‏رسد، گفت: چه مى‏کنى که این را از خود سلب مى‏کنى و این خواهش را از خود سرد مى‏نمایى؟ گفت: هرگاه مرا این خواهش مى‏شود، داخل این غار مى‏شوم که‏ مى‏بینى و به آنچه در آنجاست نظر مى‏کنم، این میل از من برطرف مى‏شود.

حضرت داود به رفاقت او داخل آن غار شد، دید که یک تختى در آنجا گذاشته است و در روى آن تخت، کلّه آدمى و پاره‏اى استخوان‏هاى نرم شده گذاشته و در پهلوى او لوحى دید از فولاد و در آنجا نقش است که من فلان پادشاهم که هزار سال پادشاهى کردم و هزار شهر بنا کردم و چندین بواکر ازاله بکارت کردم و آخر عمر من این است که مى‏بینى که خاک فراش من است و سنگ بالش من و کرمان و مارها همسایه منند، پس هر که زیارت من مى‏کند، باید فریفته دنیا نشود، گول او نخورد!!