در کتابى که فیلسوف بزرگ، علامه طباطبایى مقدمه‏ اى بر آن نگاشته بود خواندم:

شاه عباس صفوى در شهر اصفهان با اندرونى خود سخت عصبانى شده و خشمگین مى ‏شود، در پى غضب او، دخترش از خانه خارج شده و شب بر نمى ‏گردد، خبر بازنگشتن دختر به شاه مى ‏رسد، بر ناموس خود که از زیبایى خیره کننده‏ اى بهره داشت سخت به وحشت مى ‏افتد، ماموران تجسّس در تمام شهر به تکاپو افتاده ولى او را نمى ‏یابند.

دختر به وقت خواب وارد مدرسه طلّاب مى ‏شود و از اتفاق به درب حجره محمد باقر استرآبادى که طلبه‏ اى جوان و فاضل بود مى‏ رود، درب حجره را مى ‏زند، محمد باقر درب را باز مى ‏کند، دختر بدون مقدمه وارد حجره شده و به او مى ‏گوید: از بزرگ‏زادگان شهرم و خانواده‏ ام صاحب قدرت، اگر در برابر بودنم مقاومت کنى تو را به سیاست سختى دچار مى ‏کنم. طلبه جوان از ترس او را جا مى ‏دهد، دختر غذا مى ‏طلبد، طلبه مى ‏گوید: جز نان خشک و ماست چیزى ندارم، مى ‏گوید: بیاور، غذا مى ‏خورد و مى ‏خوابد، وسوسه به طلبه حمله مى ‏کند، ولى او با پناه بردن به حق دفع وسوسه مى ‏کند، آتش غریزه شعله مى ‏کشد، او آتش غریزه را  با گرفتن تک تک انگشتانش به روى آتش چراغ خاموش مى ‏کند، مأموران تجسّس به وقت صبح گذرشان به مدرسه مى ‏افتد، احتمال بودن دختر را در آنجا نمى ‏دادند، ولى دختر از حجره بیرون آمد، چون او را یافتند با صاحب حجره به عالى قاپو منتقل کردند.

عباس صفوى از محمد باقر سؤال مى ‏کند که شب گذشته در برخورد با این چهره زیبا چه کردى؟ انگشتان سوخته را نشان مى ‏دهد، از طرفى خبر سلامت دختر را از اهل حرم مى‏ گیرد، چون از سلامت فرزندش مطلع مى‏ شود، بسیار خوشحال مى ‏شود، به دختر پیشنهاد ازدواج با آن طلبه را مى ‏دهد، دختر از شدت پاکى آن جوانمرد بهت زده بود، قبول مى ‏کند، بزرگان را مى‏ خوانند و عقد دختر را براى طلبه فقیر مازندرانى مى ‏بندند و از آن به بعد است که او مشهور به میر داماد مى ‏شود و چیزى نمى‏ گذرد که اعلم علماى عصر گشته و شاگردانى بس بزرگ هم چون ملا صدراى شیرازى تربیت مى ‏کند!