ابن سکیت دانشمندى بزرگ و شجاع شیعه معاصر متوکّل عباسى است، متوکّل از جانیان و بیرحمان به نام روزگار است.

متوکّل به وقت مستى و شرابخوارى کارهاى بسیار زشتى انجام مى‏داد، از جمله شیر گرسنه‏اى را به جان بى‏گناهى مى‏انداخت و گاهى مار خطرناکى را در آستین افراد جاى مى‏داد و بسیارى از اوقات کوزه و سبوهاى پر عقرب به گفته او در مجلسش مى‏شکستند تا عقرب‏ها به جان مردم بیفتند!!

ابن سکّیت از ائمه شعر و ادب و نحو و لغت و حامل لواى علوم غریبه و از ثقات و افاضل امامیه بغداد و مورد تصدیق و توثیق علماى رجال و ارباب سیر و با خبر از علوم قرآنیه و از شاگردان فراء و ابن الاعرابى و ابو عمرو شیبانى بود.

داراى چهارده تألیف در علوم مختلفه است، او نسبت به امیرالمؤمنین علیه السلام شدیداً عشق مى‏ورزید و از خواص اصحاب حضرت جواد و هادى علیهما السلام بود.

یک روز متوکل از او پرسید: دو فرزند مرا بیشتر مى‏پسندى یا حسن و حسین و فاطمه را؟!

ابن سکّیت در برابر این موجود باطل و باطل گوییش با کمال شجاعت و به خاطر حفظ دینش فریاد زد: قنبر، غلام على نزد من از تو و پسرانت افضل است، متوکل دستور داد زبان از پس حلقش بیرون کشند و غلامان وى را زیر پاى خود لگدمال نمایند.

او پس از تحمل این مصیبت به رضوان الهى واصل شد و درس حفظ دین را گرچه به قیمت از دست رفتن دنیا تمام شود براى روزگار به یادگار گذاشت