[وَ یَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى‏ یَدَیْهِ یَقُولُ یا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِیلًا* یا وَیْلَتى‏ لَیْتَنِی لَمْ أَتَّخِذْ فُلاناً خَلِیلًا* لَقَدْ أَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِی وَ کانَ الشَّیْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولًا].

و روزى که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان‏] مى‏ گزد [و] مى‏ گوید:

اى کاش همراه این پیامبر راهى به سوى حق برمى‏ گرفتم،* اى واى، کاش من فلانى را [که سبب بدبختى من شد] به دوستى نمى‏ گرفتم،* بى ‏تردید مرا از قرآن پس از آن که برایم آمد گمراه کرد.

و شیطان همواره انسان را [پس از گمراه کردنش تنها و غریب در وادى هلاکت‏] وامى ‏گذارد؛

براى این آیه شأن نزولى به مضمون زیر آورده‏ اند:

در میان مشرکان مکه دو دوست بودند به نام عُقبه و ابى، هر زمان عقبه از مسافرت مى ‏آمد سفره‏ اى مى ‏انداخت و بزرگان قومش را براى صرف غذا دعوت مى ‏کرد، در عین حال هم علاقه داشت از محضر پیامبر صلى الله علیه و آله بهره ‏مند شود گرچه اسلام را قبول نکرده بود.

روزى از سفر آمد و طبق معمول غذا آماده کرد و دوستان را براى صرف غذا وعده گرفت، در ضمن از پیامبر صلى الله علیه و آله هم دعوت کرد.

وقتى غذا حاضر شد پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود:

تا شهادت به وحدانیت حق و رسالت من ندهى دست به سفره نمى ‏برم!

عقبه شهادتین گفت، این خبر به گوش دوستش ابى رسید، نزد عقبه آمد و گفت: از مسیرت منحرف شده ‏اى؟ پاسخ داد: نه به خدا سوگند، من منحرف نشده‏ ام، ولکن مردى مهمان من بود که جز با شهادتین من غذا نمى‏ خورد، من شرم داشتم او گرسنه از خانه من برود به این خاطر شهادت به حق و رسالت دادم.

این شیطان خطرناک به عقبه گفت: از تو راضى نمى ‏شوم مگر در برابر او بایستى و آب دهن به صورتش بیندازى!!

عقبه بدبخت به پیروى از شیطان این کار را کرد و مرتد شد و سرانجام هم در جنگ بدر در صف کفار کشته شد و رفیقش ابى هم در جنگ احد به جهنم رفت، از پى این واقعه آن آیات نازل شد و هشدار داد که شیطان جز خذلان آدمى چیزى نخواهد، بنابراین از این دشمن خطرناک سخت بپرهیزید