از دیگر اوصاف قرآن که بیانگر جنبه هدایتگرى آن است «هدى» است که به طور مکرر در قرآن آمده است، واژه هدى مصدر و به معناى هدایت است و در اطلاق به قرآن معنى فاعلى میدهد، البته این نظر دانشمندان علوم قرآن استولى به نظر میرسد که لزومى ندارد هدى را به معناى هادى بگیریم، بلکه میتوان آن را به همان معناى مصدرى به قرار اطلاق نمود و اراده مبالغه و تاکید کرد، همانگونه که کلماتى مانند: نور و رحمت و شفاء و بلاغ و بصائر را به قرآن اطلاق مینمائیم.
اکنون نمونههائى از آیات مربوطه را میآوریم و به تدبر در مضامین آنها مینشینیم:
فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلى قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ وَ هُدىً وَ بُشْرى لِلْمُؤْمِنِینَ
زیرا او قرآن را به فرمان خدا بر قلب تو نازل کرده است، در حالى که تصدیق کننده کتاب هاى پیش از خود و هدایت وبشارت براى مؤمنان است.
هذَا بَیَانٌ لِلنَّاسِ وَ هُدًى وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِینَ
این [قرآن] براى مردم، بیانگر [حوادث و واقعیات] و براى پرهیزکاران، سراسر هدایت و اندرز است.
وَ نَزَّلْنا عَلَیْکَ الْکِتابَ تِبْیاناً لِکُلِّ شَیْءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى لِلْمُسْلِمِینَ
و این کتاب را بر تو نازل کردیم که بیانگر هر چیزى و هدایت و رحمت ومژده اى براى تسلیم شدگان [به فرمان هاى خدا] ست
.jpg)
