از سروده‏اى در کتاب مقاتل‏الطالبین که دربار حضرت على‏ اکبر علیه السلام است، برمى ‏آید که از زمانى که على اکبر علیه السلام به دنیا آمد تا روز شهادتش در عاشورا، هر چند سال که داشت، هجده سال و یا بیست و پنج سال، براى این که در شهادت سن مطرح نیست، در این مدت، او حتى به انداز یک پلک به هم زدن هم از خدا غافل نبود. على ‏اکبر علیه السلام وقتى که دیگر جوان رشیدى شده بود و خانه‏ اش از خان ابى ‏عبدالله علیه السلام جدا شده بود که به نظر مى ‏رسد ائمه بچه‏ هاى خود را زود زن مى ‏دادند و على اکبر علیه السلام هم زن گرفته بود و چون ادب داشت، نمى ‏خواست در خانه پدرش باشد، اما هر روز پیش او مى ‏آمد. او خانه را که عوض کرد، هر شب تابستان و زمستان بر روى پشت بام مى‏رفت، و از ساعت یازده به بعد شب آتش روشن مى ‏کرد و سپرده بود که هر کس مشکل دارد و خانه ‏اش را بلد نیست، این آتش نشان او باشد. هر وقت شب هم که مى ‏خواهد بیاید، بیاید که او مشکلش را حل مى ‏کند. به نگهبانان دروازه‏ هاى شهر مدینه هم سپرده بود، اگر غریبه‏ اى مى ‏خواست وارد شهر شود و خانه نداشت؛ پول نداشت؛ نان نداشت، به او بگویند، به آن جا که آتش روشن است، برود. آن جا هم به او اتاق مى‏ دهند، و هم به او نان مى‏دهند.

آن‏ها با مردم این گونه رفتار مى ‏کردند و به آن‏ها محبت مى‏ نمودند.