از حالش پرسیدم. گفتند: «نفس سرد برمی‏آورد و اشک می‏ریزد. گهی می‏خندد و گهی گرید! همیشه سر بر آسمان است!» فهمیدم که بیماری او بیماری تن نیست.

     خود در سرای پادشاه رفته و خود را طبیب معرفی کردم. پادشاه مرا دید. گفت: «هان! به درمان دخترم آمده‏ای؟» جواب دادم: آری. گفت:‏«بر کنگره‏ی قصر ما بنگر و سرهای بریده را ببین! این است سزای طبیبانی که نتوانند دخترم را درمان کنند!» گفتم: می‏بینم. باکی نیست! اجازه‏‏ی دخول بدهید.

     پادشاه که جرأت و شهامتم را دید، مرا بر خانه‏‏ی دخترش اشارت فرمود. وقتی نزدیکی اتاق او رسیدم، هنوز داخل نشده بودم (که)‏ این آواز را شنیدم: «بگو بر مؤمنان: چشم‏های خود را بر هم نهند!» متغیرالحال و متحیرالاحوال شدم که این آواز چه بوده و از کجا بوده. دیگرباره از آن دختر صدا آمد.

     وارد شده و از دختر پادشاه پرسیدم: ای کنیز خدا!‏ این چه حال است که در تو می‏بینم؟ جوابم را چنین داد: «ای پیر! میان ناز و نعمت، با کنیزکان و خاصان خود نشسته بودم. ناگاه دردی به دلم فرود آمد و اندوهی به جانم رسید. از خود بیرون گشته و واله شدم. چون از وجد و وله آسوده گشتم، خود را در بند زنجیر یافتم!‍‍؛ پس حکمش را پسندیدم و به قضایش رضا دادم! به خود آمده و دانستم که او دوستان خود را بد نخواهد تا سرانجام کار چه باشد. حیران او شدم. پرده‏های تاریک کفر را از دیده‏ی دل به کنار زدم. چون کفر رفت، اسلام آمد. در پس ظلمت، نور را به عیان دیدم. مسلمان شدم.»

     دلم به حالش سوخت که او در خانه‏ی کفر باشد. گفتم: می خواهی تو را از این‏جا نجات دهم و پیش مسلمانان ببرم؟ جواب داد: «در خانه‏ی اسلام، اسلام‏پروردن،‏ هنر نمی‏باشد‍؛ بلکه هنر این است که در خانه‏ی کفر، اسلام بپرورانی! مگر آن‏جا چه هست که این‏جا نیست؟» گفتم: کعبه. گفت: «آن‏جا را زیارت کرده‏ای؟» گفتم: 70 بار!

     گفت:‏«بالا را نگاه کن.» نگریستم. کعبه را دیدم! گفت: «ای پیر طریقت!‏ هر که با پای رود، کعبه را زیارت می‏کند و هر که با دل رود، کعبه به زیارت وی شود!»

     گفتم: تو را به خدا، چگونه به عز اسلام رسیدی و این منزلت (= مقام) را یافتی؟ گفت: «حکمش پسندیدم و به قضای او رضا دادم.»

     گفتم: الان من چگونه از این‏جا بیرون روم تا در امان بمانم؟! گفت: «رو به کعبه کن. به مقصد می رسی!» دیدم راهی فراپدید آمد که در آن، مانع و حاجتی نبود. از سرای کفر بدر آمده، به خانه‏ی اسلام (= مکه) رسیدم.