تاریخ تشیع کسانی را در حافظه دارد که مانند ستاره در افق روزگار می درخشند، هر چند نامشان سر زبان ها نباشد. «سلیل» مادر امام حسن عسکری علیه‌السلام یکی از آن ستارگان درخشان است. ایشان در زمان شهادت فرزندش امام حسن عسکری(ع)، در هشتم ربیع الاول سال 260 هجری قمری در شهر مدینه بودند و به محض شنیدن خبر شهادت فرزندش به سامرا می‌رود و در محکمه با نشان دادن وصیت نامه امام عسکری(ع) اموال امام را از جعفر کذاب پس می‌گیرد.

زیرا امام حسن عسکری(ع) در وصیت‌نامه‌ای که به مادرش نوشته بود، او را وصی خود اعلام کرده بود، با این کار وصی بودن جعفر منتفی شد و دربار عباسی از رسیدن به آرزوی خود باز ماند؛ چون آن‌ها ردای امامت را به تن جعفر پوشانده بودند و مردم به خصوص شیعیان، از این انتخاب متحیر بودند.

سلیل خاتون ـ که در نزد شیعیان به جده معروف بود ـ مردم را از اطراف جعفر پراکنده کرد و روایات رسیده از اهل بیت درباره امامت امام زمان(عج) را به مردم باز گفت. شاید بتوان گفت این بانوی شجاع، اولین کسی بود که مبشر آغاز امامت حضرت حجت(عج) در نهم ربیع الاول سال 260 هجری قمری بود.

بر اساس این گزارش، برای مادر امام حسن عسکری(ع) در تاریخ نام‌هایی ذکر شده است که عبارت است از:

سوسن، حُدَیث، حدیثه، حریبه، سلیل و جدّه، وی در سرزمین خودش پادشاه زاده بود، به پرهیزکاری شهرت داشت و پس از شهادت امام حسن عسکری(ع) دادرس شیعیان بود، امام هادی(ع) درباره‌اش فرمود: «سلیل از هر آفت و عیب و نقص منزه است».