ابراهیم خلیل الله را در منجنیق گذاشته، به وسط آن آتش انداختند. از بارگاه الاهی خطاب به آتش رسید: «یا نار! کونی بردا و سلاما علی ابراهیم‍؛ ای آتش! سرد و سلامت باش بر ابراهیم.»

     این ندا آن چنان بر ابراهیم _ علیه السلام _ خوش آمد که از شنیدن او گریه کرد. جبرئیل از او پرسید: «چرا گریه می کنی؟» گفت: «ای کاش هزاران بار مرا به آتش می انداختند (و) این ندا تکرار می شد. گریه ی من برای این است که آوای ندای حق تمام شد!»

     غلغله ای در صف فرشتگان افتاد. می گفتند: «بارخدایا!‏ در روی زمین یک نفر تو را به یگانگی می شناسد و او هم در آتش بسوزد؟!» فرمان آمد: «آرام گیرید! این کار رازی دارد. او ندای ما را می طلبید.»

     از حضرت ابراهیم _ علیه السلام _ پرسیدند: «در زندگی، خوش ترین روز تو کدام روز بود؟» گفت: «آن روز که مرا به آتش نمرود می انداختند (که) از حق ندا آمد و نام من در آن ندا بود.»

     خوش به حال تو یا ابراهیم! از کوره ی امتحان، خالص بیرون آمدی. لباس خلت (= خلیل اللهی) بر تنت پوشانیدند و بر همه ی جهانیان فرمان دادند از تبعیت کنند.

آری، آری، چون دوست، آن باشد                           نار نمرود، بوستان باشد (از: سنایی)