ماهی که بی‏ایمان به آب شور دریا بود
هر روز راه رود را می‏بست، سد می‏کرد
انسان تمام عمر خود را پشت بر خورشید
می‏رفت و دائم سایه‏ی خود را لگد می‏کرد

کاخ غرور مردها هر شب بنا می‏شد
بر استخوان کتف سوسن‏های نابالغ
بر روی لب‏های زمین، لبخند سرخی بود
از گیر و دار تیغ و گردن‏های نابالغ

پیشانی دریا که آب چشم ماهی‏ها است
آخر، چروک افتاد و آخر، موج پیدا شد
دریا و ماهی بار دیگر آشتی کردند
هر برکه،‏ هر گودال بی‏مقدار، دریا شد

آمد کسی که دست‏هایش وقف مردم بود
آمد کسی که نسبتی با عشق و طوفان داشت
در سینه‏اش یک دل، ولی از جنس تابستان
در چشم‏های بالغش پیغام باران داشت

می‏گفت: «من خورشید را در آستین دارم»
می‏گفت: «من آیینه‏ی اهل زمین هستم
ای دست‏های سر به زیر و سرد؛ ای مردم!
من با زلالی‏های دریا همنشین هستم

هان!‏ ای شمایانی که سیمرغید و می‏بینم
در بال‏های بسته‏تان پرواز خوابیده!
ای مکه؛ ای دریای بی‏ماهی؛ شب بی‏ماه؛
آتشفشان با دهان باز خوابیده!

ای مردم؛ ای آوازهای منتشر در باد!
در دست‏های من خدا لبخند خواهد زد
ای دشت‏های تشنه و با آب، نامحرم!
یک گل، شما را با خدا پیوند خواهد زد»