یکی از پسرهایش هر روز مقداری نان برای او می‏برد و از دور نان‏ها را به سوی او می‏افکند و برمی‏گشت.

     روزی چند قرص نان برای او برد و نان‏ها را به سوی او انداخت. آن زن با آه و ناله صدا می‏زد: «حسبنا الله؛ (خدا برای ما بس است.) پسرم! جرعه‏ی آبی به من بده (تا) بنوشم. خیلی تشنه‏ام.»؛ ولی پسر توجه به حرف او نکرده،... فرار کرد!

     چون تشنگی زیاد بر آن زن غلبه کرد، خود را در جوی آبی که در آن نزدیکی بود، افکند و به سختی از آن بیرون گشت و حالت بیهوشی بر وی عارض شد و به روی خاک‏ها افتاد.

     در این حال، عنایت پروردگار که می‏فرماید: «انا عند المنکسرة قلوبهم و المندرسة قبورهم؛ من پیش قلب‏های شکسته‏ی آن‏ها و قبرهای کهنه و فرسوده‏ی آن‏ها هستم.)» تجلی کرد و شامل حال آن زن دلشکسته شد. شاعری گفته:

             چو دل‏های شکسته هست مهمانخانه‏ی عزت              خوشا حلوای نومیدی! زهی پالوده‏ی حرمان!

وقتی به هوش آمد، خود را صحیح‏الاعضاء و سالم یافت!

     چون مردم از موضوع اطلاع یافتند،‏ به سوی او آمده، سبب سلامتی‏اش را پرسیدند. آن زن گفت: «وقتی از هوش رفتم، در حال بیهوشی،‏ 2 مرد بزرگوار و 2 خانم مجلله (= باعظمت) را دیدم که به سوی من آمدند. در دستشان قدری نان و سبزی و کاسه‏ی آب بود. آن‏ها را به من دادند و گفتند: این‏ها را بخور. وقتی نان و سبزی را خوردم و از آن آب آشامیدم که هرگز مثل آن غذا و آب (را) نخورده بودم، احساس کردم که صحیح و سالم شده‏ام. از آن‏ها پرسیدم که شما که هستید که درباره‏ی من لطف و احسان کرده و پیش من آمدید و برایم غذا و آب آوردید؟ چنان معلوم شد که آن 2 مرد بزرگوار، یکی امام حسن _ علیه السلام _ و دیگری امام حسین _ علیه السلام _‏بود و آن 2 بانوی مجلله، یکی فاطمه‏ی زهرا و دیگر خدیجه‏ی کبرا _ سلام الله علیهما _ بودند؛ چون من آن‏ها را خیلی دوست داشتم.

           هست از آن معشری بلندآیین                                                                         که گذشته ز اوج علیین
           حب ایشان دلیل صدق و وفاق                                                                 بغض ایشان دلیل کفر و نفاق
           قربشان پایه‏ی علو و جلال                                                                        بعدشان مایه‏ی عتو و ضلال

     ... بعد از این قضیه،‍ مردم از شهرهای دور و نزدیک، فوج‏فوج (و) گروه‏گروه به سوی آن زن می‏آمدند و از (او) تبرک می‏جستند؛ چون «نظرشده» بود.

           آنان که خاک را به نظر، کیمیا کنند                                          آیا شود که گوشه‏ی چشمی به ما کنند؟