عباس میرزا پس از مرگ پدرش حسین علی نوری و طبق وصیت او بر جایش نشست و رهبری بهائیت را بر عهده گرفت. وی در 5 جمادی الاول سال 1260 ه ق از میرزا حسین علی نوری و نوابه خانم متولد شد و چون اسم پدر بزرگش میرزا عباس بود، او را به این نام نامیدند.
 هشت سال و اندی در تهران بود و در سال 1268 همراه پدرش از تهران به بغداد تبعید شد و دوازده سال در بغداد ماند. وی دو سال نزد پدر و عموهایش تحصیل کرد و به مدرسه قادریه رفت و تا سن 19 سالگی نزد شیخ عبد السلام شوافی به تحصیل حکمت و کلام پرداخت و گاهی به خانقاه دراویش سری می زد و طرف توجه شوکت علی پاشا که از مراشد صوفیه عثمانی بود واقع شد و از او مسائل عرفانی آموخت، چهار سال پس از فوت شوکت علی پاشا، در چهل سالگی شرحی بر حدیث کنت کنزا مخفیا نوشت و از طرف پدرش به لقب غصن اعظم معروف شد. او پنح سال از عمر خود را در ادرنه و بقیه عمرش را در عکا و حیفا به سر برد و سر انجام در سن 75 سالگی در تاریخ 27 ربیع الاول 1340 به مرگ ناگهانی از دنیا رفت.