یکی از وظایف عاشقان و شیفتگان حضرت ولی عصر عج الله تعالی فرجه الشریف ، آن است که چون به یاد او می افتند و یا نام آن حضرت را می شنوند، نسبت به ایشان اظهار ارادت نموده، قیام کنند و از جای خود به پا خیزند.
از امام صادق علیه السلام سؤال شد: چرا به هنگام شنیدن نام «قائم» باید برخیزیم؟
فرمود: «برای آن حضرت غیبت طولانی ای هست و این لقب یادآور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت او است. لذا آن حضرت از شدّت محبت و مرحمتی که به دوستانش دارد به هر کس که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه محبت آمیز می کند.
از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هر بنده خاضعی در مقابل صاحب عصر خود – هنگامی که مولای بزرگوارش به سوی او بنگرد – از جای برخیزد. پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند مسألت نماید». علاوه بر حکمت ذکر شده، حکمت اجتماعی و عمل گرایانه آن نیز نباید مورد غفلت قرار گیرد.
آمادگی افراد در هر آن، برای «قیام» و مبارزه و جهاد در راه تحکیم عدالت جهانی و حفظ حقوق انسان ها، اهمیتی بسزا دارد.
شیعه منتظر – بلکه هر مسلمان – در عصر غیبت، باید همواره دارای چنین هدفی باشد و در راه تحقّق آن به طرق گوناگون بکوشد و تا آنجا این آمادگی را داشته باشد و ابراز دارد که هرگاه نام پیشوای قیام (قائم) ذکر می شود، به پا خیزد و آمادگی همه جانبه خویش را نشان دهد. همچنین این آمادگی را همیشه به خود و دیگران تلقین و در خود و دیگران تحکیم کند.
شاید جالب باشید که بدایند:

علی محمد باب شیرازی، همین قیام و برخواستن را برای من یظهره الله خود، قرار داده است و گفته با شنیدن نامش از جا برخیزید؛ البته شواهدی وجود دارد که مراد علی محمد باب از من یظهره الله همان مهدی موعود شیعیان است،1 چرا که او به وجود امام زمان و غیبت ایشان اعتراف دارد. از جمله شواهد، مشخصه ای است که باب برای من یظهره الله می دهد و آن این است: «من یظهره الله، قائم است و از مسجد الحرام قیام می کند.»2

پانوشت:
1. به نوشته: مهدی موعود در کلام مبشر بهائیت مراجعه فرمایید.
2. بیان فارسی، ص 151