سنت پیامبران الاهی بر این بوده است که به زبان قوم خود سخن گفته و کتاب بیاورند؛ ولی حسین علی نوری و مرشدش (سید باب) که از پیام آوران قرون جدید نامیده می شوند، از این سنت و قاعده الاهی پیروی نکرده اند.
البته تقصیر از میرزای بهاء نیست، چون او مقلدی بیش نبود و نخست سید علی محمد باب کتاب خود را به زبان عربی نگاشت و میرزا حسینعلی با تقلید از کتاب «بیان» سید باب، به تحریر اقدس و … به زبان عربی پرداخت؛ غافل از آن که کتاب هر پیامبری به زبان همان قوم است و آنان مدعی بوده و هستند که برای ایرانیان مبعوث شده اند.

جناب باب و آقای بهاء مدعی بودند که پیامبر ایرانیان و فارسی زبان بوده اند؛ لیکن با کتابی که آوردند، این ادعای خود را نقض می کنند. کتاب ایشان به زبان عربی است. آیا عربی بودن به این معنا نیست که ایشان پیامبر عرب زبانان هستند نه فارسی زبانان؟
به نظر شما، اگر شخض فارسی نزد یک عرب زبان برود و با او به فارسی صحبت عرب زبان از صحبت او چیزی متوجه می شود، هر چند مطالب آن شخص فارس بسیار مفید و ارزنده باشد. اگر من الان برای شما که مخاطبان فارس زبان من هستید، یا حداقل اینکه فارسی را می دانید به زبانی بنویسم که آن را متوجه نمی شوید و بگویم این نوشته برای شما است، چه فایده ای دارد؟ چیزی را برایتان انتخاب کرده ام که هیچ منفعتی به شما نمی رساند. مثل آن است که کتاب فارسی را به عرب زبان و کتاب عربی را به فارس زبان بدهند و بگویند این کتاب هدایت توست، از آن بهره ببر و با آن هدایت شو!

به نظر شما، آیا این کار خلافت حکمت ارسال رسل و بعثت انبیا الاهی نیست؟
آیا خدا پیامبران را جز برای این فرستاده است که بشر را هدایت کنند و راه را از بی راهه به آنان نشان دهند؟ پس اینکه شخصی بیاید و مقدماتی ترین وسیله ارتباطی یعنی زبان گفتاری قوم را نداند یا به آن صحبت نکند، چه سودی در هدایت دارد؟
آیا فرستادن چنین شخصی از سوی خدا، کار عبث و بیهوده ای نیست؟ مگر ما معتقد نیستیم که کار عبث و بیهوده با حکمت و دانایی و قدرت الاهی سازگار نیست؟
امام علی علیه السلام می فرماید: بعثت انبیاء و ارسال رسولان امر عبث و بیهوده نبوده و نازل کردن کتاب آسمانى کار لغو و مهملى نیست. خدا خلق آسمانها و زمین و مخلوقات دیگر را باطل و بى‏فائده نیافرید.1
خدا در قرآن کریم می فرماید: «یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدیهِمْ»2 یا «وَ مَکَرُوا وَ مَکَرَ اللَّهُ وَ اللَّهُ خَیْرُ الْماکِرین؛ نقشه کشیدند؛ و خداوند(بر حفظ او و آیینش،) چاره‏جویى کرد؛ و خداوند، بهترین چاره‏جویان است».3

از قرآن سخن گفتیم، شاید کسی از ما بپرسد: قرآن عربی است و شما فارس، همان اشکال بر شما نیز وارد است!
در پاسخ باید بگوییم: نخستین مخاطبان قرآن، عرب زبانان بودند و پس از گسترش اسلام، بقیه جهانیان به اسلام گرویدند و مخاطبان صدر اسلام، همه عرب زبان بودند. خدا نمی توانست کتابی را به پیامبر خاتم بدهد که با زبان قومش سازگار نباشد، از این رو قرآن را به زبان عربی نازل کرد تا پیامبر بتواند هدایت بشر را با قوم خود که عرب زبان بودند، آغاز کند.

پانوشت:
1. الاحتجاج، ج 1، ص 208.
1.سوره فتح، آیه 10.
2. سوره آل عمران، آیه 54.