احمد بن محمد بن ابى ‏نصر مى ‏گوید: به حضرت رضا علیه السلام عرض کردم:

قربانت، من چند سال است، از خداوند حاجتى خواسته‏ام، از تأخیر اجابتش در دلم شبهه و نگرانى آمده، فرمود: اى احمد! مبادا شیطان بر دلت راهى باز کند، تا تو را به میدان ناامیدى ببرد، همانا امام باقر علیه السلام فرمود:

هر آینه مؤمن از خدا حاجتى بخواهد و اجابت آن تأخیر افتد، این تأخیر براى محبوبیت آواز و صداى گریه او در نزد خداست، سپس فرمود: به خدا سوگند آنچه خداى عزوجل براى مؤمنان از آنچه خواهند پس‏ انداز کند بهتر است براى آنان از آنچه زود عطا شود، دنیا مگر چه اندازه ارزش دارد؟

امام باقر علیه السلام مى ‏فرمود:

سزاوار است دعاى مؤمن در حال آسایش همانند دعاى او در حال سختى باشد و آنچه به او داده شد او را از دعا سست نکند، پس تو از دعا خسته مشو؛ زیرا دعا در نزد خدا منزلتى بس بزرگ دارد.

بر تو باد به شکیبایى و دنبال روزى حلال رفتن و صله رحم، مبادا با مردم اظهار دشمنى کنى؛ زیرا ما خاندانى هستیم که پیوند کنیم با هر که از ما ببرد و نیکى کنیم هر که به ما بدى کند، پس به خدا سوگند در این کار سرانجام نیکویى ببینم چه در دنیا چه در آخرت.

همانا کسى که در این دنیا داراى نعمت است اگر هرگاه درخواست چیزى از خدا کند و به او داده شود حرصش زیاد گردد و جز آن را نیز بخواهد و در نتیجه نعمت خداوند در چشم او کوچک و خوار گردد و از هیچ چیز سیر نشود و چون نعمت فراوان شود مسلمان از این راه به خطر افتد و این خطر به خاطر آن حقوقى است که بر او واجب شود و به خاطر آن چیزى است که بیم رود بواسطه این حقوق در فتنه و آزمایش افتد و در اداى آن‏ها کوتاهى نماید.

بگو بدانم: اگر من به تو چیزى گفتم به آن اعتماد دارى؟ عرض کردم: فدایت گردم، اگر به گفته شما اعتماد نکنم پس به گفتار چه کسى اعتماد کنم؟ با این که شما حجت خداوند بر خلق او هستى.

فرمود: پس تو به خدا و وعده ‏ها و گفتارهاى او اعتمادت بیشتر باشد؛ زیرا خداوند به تو وعده اجابت داده است، یا این که اجابت دعاى تو به موعدى واگذار شده.

آیا خداوند نفرموده:

هرگاه بندگانم مرا از تو بپرسند، پس همانا من نزدیکم و اجابت کنم دعاى آن که مرا بخواند.

و هم چنین فرمود:

از رحمت خدا نومید مباشید.

و در سوره بقره فرموده:

خداوند به فضل و آمرزش نویدتان دهد.

پس تو به خداى عزوجل اعتمادت از دیگران بیشتر باشد و در دل خود جز خوبى راه ندهید که آمرزیده‏ اید